چسب بر پایه پلیمر سیلانی اصلاح شده: اثر روش های عمل آوری زیرلایه آلومینیمی و ضخامت لایه چسب بر دوام و استحکام اتصال چسب

فرضیه: چسب های درزگیر بر پایه پلیمر سیلانی اصلاح شده، به دلیل کاربردهای مختلف و قابلیت مطلوب، سهم عمده ای از بازار مصرف را به خود اختصاص داده اند.روش ها: به منظور تعیین پارامترهای بهینه فراوری، مراحل مختلف عمل آوری سطح زیرایند آلومینیمی شامل چربی زدایی، سمباده زنی و اعمال آستری بررسی شد. در این راستا، عملکرد چهار نوع چربی زدا و دو نوع آستری پایه سیلانی ارزیابی شدند. همچنین، ضخامت بهینه لایه چسب برای دست یابی به حداکثر استحکام اتصالات چسبی تعیین شد. اثر نوع محلول چربی زدا و آسترهای پایه سیلانی بر استحکام چسبندگی چسب درزگیر، با آزمون استحکام برشی هم پوشان ارزیابی شد. اثر ضخامت لایه چسب بر استحکام چسبندگی و چقرمگی شکست با آزمون های استحکام برشی هم پوشان و استحکام گسستگی بررسی شد. یافته ها: ضخامت بهینه لایه چسب، بر اساس نتایج استحکام برشی ۰.۵mm و بر اساس نتایج چقرمگی شکست ۱.۲۵mm تعیین شد. کاهش استحکام اتصال چسبی در ضخامت های بیشتر را می توان به حبس حباب هوا در لایه چسب و اثر کمتر زیرایند نسبت داد. همچنین، حداقل الزامات عمل آوری سطح آلومینیم، چربی زدایی و سمباده زنی سطح تعیین شد که موجب تغییر نوع شکست از چسبی به هم چسبی شد. به کارگیری دو نوع آستری سیلانی دارای گروه اپوکسی، گلیسیدوکسی پروپیل تری متوکسی سیلان، (GPS) و گروه آمین، تری اتوکسی سیلیل پروپیل آمین (APS)، بر بهبود دوام اتصال چسبی، حتی پس از گذشت ۲۵۰۰h پیرسازی چرخه ای موثر شناخته شد.

Keywords:

چسب , پلیمر سیلانی اصلاح شده , استحکام اتصال , عمل آوری سطح , ضخامت لایه چسب