شکل شناسی و خواص الکتروشیمیایی الکترولیت پلیمری ژل مانند بر پایه آمیخته PVDF-HFP/PEO
Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 481
This Paper With 14 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_IJPST-34-1_004
تاریخ نمایه سازی: 12 خرداد 1400
Abstract:
فرضیه: الکترولیت های پلیمری ژل مانند (شبه جامد) در سال های اخیر به عنوان جایگزین مناسب برای الکترولیت های مایع مورد توجه قرار گرفته اند. از سوی دیگر، مایعات یونی به طور چشمگیری رسانندگی یونی را در الکترولیت ها افزایش می دهند. در این پژوهش، الکترولیت های پلیمری ژل مانند بر پایه آمیخته پلی (وینیلیدن فلوئورید-co-هگزافلوئورو پروپیلن)-پلی(اتیلن اکسید) (PVDF-HFP/PEO) (برای کاربرد در سلول های خورشیدی رنگینه حساس) و مایعات یونی بر پایه ایمیدازولیوم تهیه شدند. آمیخته سازی این دو پلیمر می تواند درجه بلورینگی را کاهش داده و تخلخل آمیخته الکترولیتی را افزایش دهد و بدین ترتیب مقدار جذب و رسانندگی یونی الکترولیت بهبود می یابد.روش ها: الکترولیت های آمیخته پلیمری در مجاورت یکی از مایعات یونی شامل ۱-بوتیل-۳-متیل ایمیدازولیوم یدید (BMII) یا ۱-بوتیل-۳-متیل ایمیدازولیوم تترافلوئورو بورات (BMIMBF۴) با روش وارونگی فاز، در نسبت های مختلف آمیخته تهیه شدند و خواص مختلف آن ها با گرماسنجی پویشی تفاضلی (DSC)، آزمون تخلخل سنجی جیوه، مقدار جذب الکترولیت و شکل شناسی به منظور بهینه کردن نسبت آمیخته بررسی شد.یافته ها: نسبت ۴۰/۶۰w/w آمیخته PVDF-HFP/PEO بیشترین مقدار تخلخل و جذب الکترولیت را نشان داد. نتایج بررسی بلورینگی با DSC آشکار کرد که ارتباط مستقیمی میان کاهش درصد بلورینگی دو جزء پلیمری و بهبود رسانندگی یونی آمیخته الکترولیتی وجود دارد. جذب الکترولیت با افزایش غلظت جزء PEO تا ۴۰wt% به تدریج رشد یافت و به ترتیب برای BMIMBF۴ و BMII به بیشینه مقدار ۹۸.۴۹ و %۸۹.۴۸ رسید. اما، پس از این ترکیب درصد، کاهش جذب الکترولیت دیده شد که ویژگی نامطلوب برای نمونه های تولیدشده است. رسانندگی یونی در ترکیب درصد یادشده به ترتیب ۲.۰۷ و ۱.۷۸mS/cm برای الکترولیت های PVDF-HFP/PEO/BMIMBF۴ و PVDF-HFP/PEO/BMII بوده است.
Keywords:
Authors
پدرام منافی
ماهشهر، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، پردیس ماهشهر،
حسین نازکدست
تهران، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، دانشکده مهندسی
سپیده گماری
تهران،پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، پژوهشکده
محمدرضا منافی
تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران جنوب،
سارا صدیقی
تهران، شرکت اورند پیشرو، واحد تحقیق و توسعه،
لوکا برتولی
میلان، پلی تکنیک میلان، گروه شیمی، مواد و
لوکا ماگاگنین
میلان، پلی تکنیک میلان، گروه شیمی، مواد و
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :