ویدا خلیلی بفرویی - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه حقوق خصوصی، واحد میبد، دانشگاه آزاد اسلامی، میبد، ایران

موضوع این مقاله بررسی درخواست دستور موقت در آیین دادرسی مدنی می باشد. در امور فوری، دادگاه به صدور دستور موقت مبادرت می کند که ممکن است ناظر به توقیف مال، انجام عمل یا منع از امری باشد.دستور موقت دارای ویژگی هایی است که آن را از نهادهای مشابه مانند تامین خواسته متمایز می کند، این دستور محدودیت هایی را برای طرف مقابل دعوا ایجاد می کند، بدون آنکه صدور آن، تاثیری در ماهیت دعوا داشته باشد. موضوع دستور موقت نباید دقیقا منطبق با موضوع دعوای اصلی باشد زیرا در این صورت، قبل از صدور حکم در ماهیت دعوا، خواهان خواهد توانست با صدور دستور موقت به خواسته دعوای اصلی نائل گردد.صدور دستور موقت نیاز به شرایطی دارد، تقدیم درخواست دستور موقت، پرداخت هزینه دادرسی دعاوی غیر مالی و قابل تجدید بودن این درخواست از جمله این شرایط می باشد.این مقاله در دو فصل گردآوری گردیده است .نتیجه اینکه صدور دستور موقت نیازمند تقدیم درخواست،پرداخت هزینه ی دادرسی دعاوی غیر مالی و قابل تجدید بودن این درخواست می باشد همچنین به نظر می رسد موضوع نباید منطق با موضوع دعوای اصلی باشد و همچنین دستور موقت تاثیری در ماهیت دعوا ندارد

خواهان، دستور موقت، فوری، درخواست