کاربرد رنگ در فضاهای شهری متناسب با عملکرد هر فضا

گرایش و جهت اصلی این پژوهش شاخه ای است از «علم روانشناسی محیط». این رشته از روانشناسی شاخه ایست میان رشته ای که با معماری، معماری منظر و شهرسازی رابطه ای نزدیک دارد. آنچه روانشناسی محیط را از سایر شاخه های روانشناسی مجزا می سازد، همانا بررسی ارتباط رفتارهایی متکی بر روان انسان و محیط کالبدی است. رنگ ماهیتی سایکوفیزیولوژیک دارد و ازجمله خصوصیاتی است که در کنار شکل، ابعاد، جنسیت و بافت هر شیء، حجم یا فضای آن را به ما می شناساند . در محیط شهری رنگ را همه جا می توان دید. در بناها و فضاهای قدیم، رنگ های طبیعی مصالح محلی که بناها به وسیله آنها ساخته می شد، به شهر چهره ای هماهنگ و همگون میداد و با روحیه، اقلیم و فرهنگ مردم نیز بیشتر مطابقت می کرد به این ترتیب رنگ هر شهر تثبیت شده بود و جنبه ای از هویت آن محسوب می شد. اما شهرهای امروز ما یک بوم رنگی بی هویت و مغشوش هستند و گاهی موجب تشدید افسردگی، روان پریشی و تنش های افراد جامعه می شوند و در بسیاری موارد هیچگونه اصول و مبانی مدونی برای محیط های شهری وجود ندارد . از سوی دیگر توجه به جنبه های عملکردی و فیزیکی رنگ بدون توجه به ابعاد و تاثیرات روانی آن باعث آزاردهنده بودن رنگ های به کار رفته در محیط می شود. اما درواقع باید عواملی مانند ویژگی های محیط، اقلیم و فرهنگ را با اصول و طراحی رنگ تلفیق نمود و حتی مردم را در انتخاب رنگهای مناسب برای محیط زندگیشان هدایت کرد . لذا به طور کلی شهرهای امروز ما نیازمند نگرشی جامع نسبت به مسئله رنگ هستند تا در

کنار سایر مسایل شهری، رنگ نیز طراحی شده و سازماندهی یابد. لذا این پژوهش با تاکید بر پتانسیل های غنی کشور برای خلق پالت ایرانی -اسلامی رنگ در شهرها، به شناسایی ابعاد، شاخص ها و متغیرهای موثر در ایجاد پالت رنگی شهر و شناسایی روشهای مداخله مشارکت و نظرات مردمی در تهیه پالت رنگی فضاهای شهری و نهایتا ارائه راهبردها و سیاست های برنامه ریزی کاربرد رنگ ها در فضاهای شهری به تفکیک عملکرد هر فضا می پردازد.