محمدرضا احدی - دانشیار، عضو هیئت علمی پژوهشکده حملونقل مرکز تحقیقات راه، مسکن، و شهرسازی
لیلا شاه حسینی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری

رشد جمعیت شهری در کشورهای در حال توسعه مشکلاتی مانند آلودگی زیستمحیطی و بهداشتی، تردد زیاد اتومبیلهای شخصی، و عدم سرزندگی شهرهارا بهوجود آورده است. جنبشهایی مانند نوشهرگرایی در اواخر قرن بیستم در جهت رفع این مشکلات و افزایش پایداری شهرها ایجاد شدند. «توسعه مبتنی بر حملونقل عمومی» (یکی از مشتقات جنبش نوشهرگرایی) رویکردی است که با تاکید بر افزایش سیستم حملونقل عمومی و مناسبسازی محلات برای پیادهروی سعی در کاهش استفاده از خودروی شخصی دارد. از این الگو در دهههای اخیر با هدف افزایش کیفیت توسعههای جدید و بهبود وضع موجود استفاده شده است. قزوین پس از انقلاب رشد چشمگیری داشته و ازآنجا که رشد کالبدی شهر با گسترش زیرساختهای حملونقل عمومی مطابقت نداشته موجب بروز مشکلات مختلفی شده است. این پژوهش با هدف بررسی معیارهای توسعه حملونقل در منطقه۳ قزوین انجام شده است. برای دستیابی به هدف، نخست نظریات در زمینه توسعه حملونقل مطالعهو معیارهای بررسی این توسعه تدوین شد و در قالب پرسشنامه در محدوده مورد بررسی قرار گرفت. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است و در زمره پژوهشهای کمی و کیفی قرار میگیرد. در این پژوهش از روش تحلیل کیفی (تحلیل محتوا) و تحلیل کمی (آمار توصیفی و استنباطی) استفاده شده است. نتایج نشان میدهد منطقه۳ قزوین از نظر معیارهای توسعه حملونقل وضعیت متوسطی دارد. معیارهایی مانند دسترسی و پیادهمداری وضعیت متوسطی داشته و بایستی در جهت ارتقای وضعیت آنها در منطقه برنامهریزی شود. در انتها راهبردهایی برای بهبود منطقه از نظر توسعه مبتنی بر حملونقل عمومی ارائه شده است.

توسعه حمل ونقل محور, حملونقل عمومی, رشد هوشمند, منطقه ۳ قزوین, نوشهرگرایی