سید احمد حسینی کازرونی - استاد زبان و ادبیات فارسی

خواجه شمس­الدین محمد بن محمد حافظ شیرازی (۷۲۷- ۷۹۲ ه.ق) یکی از بزرگترین شاعران نغزگوی ایران و از گویندگان بزرگ جهان است .شراب به طور مطلق در عرفان ایران اسلامی کنایه از سکر و محبت و تجلیات انوار حق است و عشق و ذوق و سکر را به شراب و شراب­خانه را به عالم ملکوت و باطن و عارف کامل تشبیه کرده­اند. بدیهی است که فقط عارفان و آشنایان به دانش عرفانند که می­توانند به حقایق عرفانی واقف باشند؛ زیرا عرفان زبان عشق است و عشق به معرفت، بیان­کردنی نیست. به پندار حافظ با جرعه­نوشی از می وحدت می­توان بر مشکلات عقلانی فایق آمد و برای رسیدن بدین کار چه بهتر که گوهر عقل را در برابر این جام الستی صرف کنی تا موید به لطف خدایی گردی. وی نابغه غزل و عرفان اهل نظر است و نظریان، دو عالم را در یک نظر می­بازند و گاهی جهانی را با نگاهی سودا می­کنند. ساقی­نامه سرایان عرب وصف خمریات در اوایل اسلام به خصوص در عهد عباسی را رایج و معمول کردند، اما از معروف­ترین استادان این طریقت در سرایش خمریات بدون تردید حافظ شیرازی است که شعرش از حسن کلام و فصاحت و بلاغت کامل برخوردار است. این مقاله به روش تحلیلی و توصیفی و با عنایت به شواهد گوناگون نگاشته شده است.  

لسان­ الغیب حافظ شیرازی, شراب, غزل, عرفان, تاثیر و تاثر