افسانه درتاج - دانشگاه پیام نور، تهران
مهناز علی اکبری دهکردی - دانشگاه پیام نور، تهران
عبدالرضا ناصرمقدسی - دانشگاه علوم پزشکی تهران
احمد علی پور - دانشگاه پیام نور، تهران

هدف: هدف پژوهش بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی، ادراک درد و اینترلوکین ۱۲ در بیماران مولتیپل اسکلروزیس بود. روش: پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش ­آزمون، پس­آزمون و پیگیری سه ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل زنان مبتلا به ام­اس عود کننده- بهبود یابنده مراجعه کننده به مرکز تحقیقات ام­اس دانشگاه علوم پزشکی تهران در بیمارستان سینا در سال ۱۳۹۸ بود. ۲۰ بیمار با نمونه­ گیری مبتنی بر هدف انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه­ آزمایش و گواه جایگزین شدند. گروه­ آزمایش، ۸ جلسه ۹۰ دقیقه­ ای هفتگی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد دریافت کرد و گروه گواه در لیست انتظار قرار گرفت. شرکت­ کنندگان پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) و پرسشنامه چند وجهی درد وست هاون-ییل کرنز، ترک و رودی (۱۹۸۵) را تکمیل کردند. روش آنزیم ایمونوسیورسانس (ELISA) برای اندازه­ گیری اینترلوکین ۱۲ مورد استفاده قرار گرفت. داده­ ها با روش تحلیل واریانس مختلط با اندازه­ گیری مکرر تحلیل شدند. یافته ­ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث افزایش تحمل پریشانی و بهبود مولفه­ های ادراک درد در بیماران مبتلا به ام­اس در پس ­آزمون و پیگیری شد (p <۰/۰۰۱)، اما تاثیر معناداری بر اینترلوکین ۱۲ نداشت. نتیجه­ گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می ­تواند درمان مناسبی برای بهبود فاکتورهای روانشناختی تحمل پریشانی و ادراک درد بیماران مبتلا به ام اس باشد، اما درمان مناسبی در جهت کاهش بیومارکرهای زیستی نظیر اینترلوکین ۱۲ در این بیماران نیست.

ادراک درد, ام اس, اینترلوکین ۱۲, تحمل پریشانی, درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد