کیوان الستی - دانشجوی دکتری مطاالعات علم موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران

واژه های انواع طبیعی، گروهی از واژه های عام هستند که انواع طبیعی موجود در طبیعت را مورد اشاره قرار می دهند. اینکه چگونه ممکن است واژه های عام - و تنها گروهی از این واژه ها مثل واژه های انواع طبیعی - به طور صلب دلالت کنند، از زمان به نگارش درآمدن کتاب سول کریپکی، نامگذاری و ضرورت،[۱] مورد بحث فلاسفه زبان است. در این کتاب، کریپکی نظریه دلالت مستقیم را به عنوان جایگزینی برای نظریه دلالت توصیفی فرگه و راسل مطرح کرد. به نظر کریپکی اسم های خاص واژه هایی صلب هستند، به این معنا که در همه جهان های ممکن تنها به یک هویت واحد دلالت می کنند. کریپکی نظریه خود را به الفاظ انواع طبیعی نیز بسط می دهد، اما توضیح نمی دهد که برای واژه های عام یعنی واژه هایی که قرار است نه به یک فرد یا شیء، بلکه به گروهی از افراد یا اشیاء دلالت کنند، صلب بودن چه معنا یا تعبیری می تواند داشته باشد. در این مقاله، با ارائه ای از نظریه دلالت مستقیم و نقش مفهوم صلب بودن در این دیدگاه، امکان بکاربردن این مفهوم برای انواع طبیعی مورد بررسی قرار خواهد گرفت و استدلال خواهد شد که الفاظ انواع طبیعی، در معنایی که کریپکی از صلب بودن ارائه کرده، نمی توانند صلب باشند. [۱]. Naming and Necessity 

صلب بودن, انواع طبیعی, کریپکی, ارجاع