پیش بینی اختلال بیخوابی بر اساس مولفههای روانرنجوری و کمالگرایی با میانجیگری تنظیم شناختی هیجان و اضطرب

اهداف: در دهههای اخیر نقش مهم فرایندهای روانشناختی در ایجاد یا ابقاء بیخوابی مورد توجه زیادی قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر تعیین نقش صفات شخصیتی و بیخوابی میانجیگری فرایندهای عاطفی بود. مواد و روشها: نمونه پژوهش شامل ۳۸۱ دانشجو با ی زن و مرد دانشگاه علوم پزشکی لرستان بود که از طریق نمونه گیری خوشهای انتخاب شدند. آزمودنیها به پرسشنامههای سنجش شدت بیخوابی، فرم کوتاه شدهی پرسشنامه ۵ عاملی نئو، مقیاس کمالگرایی چندبعدی فراست، اضطراب حالت-صفت اسپیلبرگر و تنظیم شناختی هیجان پاسخ دادند. سپس دادههای جمعآوری شده با استفاده از روش الگوسازی معادلات ساختاری تجزیه و تحلیل شدند. یافتهها: نتایج نشان داد که روانرنجوری هم به صورت مستقیم و هم با میانجیگری اضطراب و راهبردهای ناسازگار تنظیم هیجان با بیخوابی ارتباط دارد. کمالگرایی از طریق راهبردهای ناسازگارانه تنظیم هیجان و اضطراب با بیخوابی رابطه داشت ولی اثر مستقیم این متغیر بر بیخوابی معنادار نبود. همچنین روانرنجوری و کمالگرایی هر دو از طریق واسطه گری متوالی تنظیم هیجان و سپس اضطراب با اختلال بیخوابی رابطه داشتند. نتیجهگیری: این پژوهش نشان داد که استفاده از راهبردهای ناسازگار برای تنظیبم هیجان و اضطراب میتواند بخشی از رابطه بین صفات شخصیتی و بیخوابی را تبیین کند.

Keywords:

:اضطراب , بیخوابی , تنظیم شناختی هیجان , روانرنجوری , کمالگرایی