سید رضا میراحمدی - استادیار زبان و ادبیات عربی، عضو هیات علمی دانشگاه سمنان، سمنان، ایران

نقش بی بدیل تاریخ نگاران ادبی در اثبات حوادث ادبی و نیز برجسته کردن نقش ادیبان غیر قابل انکار است و اگر نتوان آن را برترین وسیله دانست می توان آن را دست کم یکی از بهترین وسائل در ابراز و نمایاندن نقش بی همتای ادبیات در ساخت و بافت های اجتماعی و فرهنگ افزایی جامعه شمرد. کتاب «الشعر والشعراء فی العصر العباسی» یکی از آثار پرفروغ نویسنده پرتوان و ناقد مایه ور و با بصیرت، مصطفی شکعه است که به سبب شیوه منتقدانه مولف بسیار اثرگذار به نظر می آید. آنچه بیشتر از همه مشهود است، نقاط قوت کتاب بود که بر کاستی ها یا ضعف های اندک و احتمالی آن غالب بود. از بهترین یافته های این پژوهشواره این که شکعه با اشراف و تمرکز بر شعر و شعرای این دوره  بسیار پراهمیت ادبی و نقد بسیار ژرف، و نیز نمودار کردن ادبیت برخی از شاعرانی که در دیگر کتب همسان، یا بسیار کمرنگ جلوه داشتند و یا بی فروغ بودند، نقش اثرگذار خود را به درستی ایفا کرده است. فصل ها نیز بر اساس همین رویکرد ویژه و نوآورانه نویسنده، که در کتاب های هم موضوع با آن یافت نمی شود یا اندک است، تنظیم شده است و موازنه های او نیز نشان از احاطه و ژرف نگری اش دارد. شاید نقطه ضعف ایشان بیشتر موارد شکلی اندک بوده است وگاه نیز مفهومی.

مصطفی الشکعه, الشعر والشعراء, عصر عباسی, نقد