بررسی اثربخشی آموزش گروهی حل مساله بر رضایت زناشویی و بهبود کیفیت زندگی بیماران وابسته به مواد(افیون ها) در شهر شهرکرد

زمینه و هدف: با توجه به شیوع وابستگی به افیون ها و پیامدهای فردی و اجتماعی آن، هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی آموزش گروهی حل مسئله بر رضایت زناشویی و کیفیت زندگی بیماران وابسته به مواد (افیون ها) بود. روش بررسی: این پژوهش در دسته پژوهش های تجربی کار آزمایی بالینی قرار می گیرد و طرح تحقیق آن به صورت ۲ گروهی (گروه آزمایش و گروه کنترل) و شامل ۳ مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری (۱ ماهه) بود. جامعه آماری پژوهش کلیه بیماران وابسته به افیون ها در شهرکرد و نمونه پژوهش نیز ۴۰ نفر از افراد واجد ملاک ورود به پژوهش بود. ابزار گردآوری داده های پژوهش پرسشنامه های کیفیت زندگی و رضایت زناشویی انریچ بود. مداخله پژوهش شامل ۸ جلسه آموزشی ۲ ساعته بود. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش گروهی حل مسئله بر بهبود رضایت زناشویی بیماران در مرحله پس آزمون (۰۰۰۱/۰>P و ۵۸/۳۷=F) و پیگیری (۰۰۰۱/۰>P و ۱۷/۴۳=F) و کیفیت زندگی آن ها در مرحله پس آزمون (۰۰۰۱/۰>P و ۸۰/۹۳=F) و پیگیری (۰۰۰۱/۰>P و ۴۹/۳۶۲=F) در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل اثر بخش بوده است و میزان تاثیر از ۴۱/۰ تا ۷/۰ متفاوت بود. نتیجه گیری: نتایج در کل حاکی از این بود که آموزش گروهی حل مسئله کیفیت زندگی بیماران وابسته به مواد (افیون ها) را ارتقاء می دهد و نقشی کاهنده در میزان تعارضات زناشویی آن ها دارد؛ بنابراین آموزش گروهی حل مسئله در بهبود وضعیت خانوادگی بیماران وابسته به مواد موثر است.

Keywords:

Problem solving , Conflict , Quality of life , Shahrekord. , حل مسئله , تعارضات , کیفیت زندگی , شهرکرد.