نقش واسطه ای خودبسندگی در رابطه بین خود انتقادگری با نشانگان افسردگی دانشجویان

مقدمه: ارزیابی وضعیت سلامت روانی در سراسر جهان به افزایش اختلال­ های جدی روانشناختی بخصوص نشانگان افسردگی اشاره دارد. هدف: با توجه به شیوع بالا و اهمیت افسردگی پژوهش حاضر  با هدف بررسی نقش واسطه­ ای خودبسندگی در رابطه خود انتقادگری با نشانگان افسردگی انجام شد. روش­: پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری دانشجویان ساکن خوابگاه­ های پسرانه دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ بود که با استفاده از نمونه ­گیری در دسترس تعداد ۲۷۰ نفر انتخاب شد و مقیاس خودبسندگی عمومی، مقیاس خود انتقادگری و سیاهه افسردگی بک را تکمیل نمودند. داده­ های گردآوری شده با آزمون رگرسیون سلسله مراتبی با استفاده از نرم ­افزار SPSS نسخه ۲۱ تحلیل شد. یافته ­ها: یافته ها نشان داد که بین خود انتقادگری با افسردگی (۰/۰۱p<، ۰/۷۰=r) رابطه مثبت معنی­ دار؛ بین خودبسندگی با نشانگان افسردگی (۰/۰۱p<، ۰/۴۷-=r) و بین خود انتقادگری با خودبسندگی (۰/۰۱p<، ۰/۵۹-=r) رابطه منفی معنی­ دار وجود دارد. همچنین، نتایج تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی نشان داد با وجود اینکه خود انتقادگری و خودبسندگی با هم در مجموع ۴۹/۶ درصد از واریانس افسردگی دانشجویان را تبیین می­ کنند؛ اما خودبسندگی در رابطه بین خود انتقادگری با افسردگی نقش واسطه ای ندارد (۰/۰۹۶p=). نتیجه­ گیری: در مجموع، با توجه به اثر مستقیم خود انتقادگری بر افسردگی می­ توان انتظار داشت که کاهش خود انتقادگری مسیر مهمی برای کاهش افسردگی دانشجویان باشد.

Keywords:

Depression , Self- criticism , Self- efficacy , افسردگی , خود انتقادگری , خودبسندگی