علی شهرکی - University of Sistan and Baluchestan
زهرا ذاکری - Zahedan university of medical sciences
مهدیه حسینیان - University of Sistan and Baluchestan

زمینه و هدف: سیتوکین ها در روندهایی که باعث التهاب، تخریب مفصلی و علائم خارج مفصلی که به همراه آرتریت روماتوئید دیده می شود، دارای نقش اساسی هستند. هدف از این مطالعه، بررسی نقش اینترلوکین-۲۳ و اینترلوکین-۱۰ در بیماری آرتریت روماتوئید قبل از درمان و سه ماه پس از درمان در مقایسه با گروه کنترل و افراد مبتلا به استئوپروز می باشد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، ۳۰ بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید، ۳۰ فرد سالم بعنوان گروه کنترل و ۱۵ بیمار مبتلا به استئوپروز که از نظر سن و جنس همسان بودند انتخاب و نمونه های خون آن ها به منظور اندازه گیری سطوح سرمی اینترلوکین-۲۳ و اینترلوکین- ۱۰ جمع آوری گردید. مقادیر سرمی اینترلوکین های مذکور به روش الیزا اندازه گیری شد. یافته ها: میزان اینترلوکین-۲۳ در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل و افراد مبتلا به استئوپروز بود. مقادیر سرمی اینترلوکین-۲۳ در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید سه ماه بعد از درمان بطور معنی داری نسبت به مقادیر سرمی آن قبل از درمان کاهش یافته بود. مقادیر سرمی اینترلوکین-۱۰ در گروه بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید قبل از درمان نسبت به گروه کنترل و گروه مبتلا به استئوپروز اختلاف معنی داری نداشت، اما سطوح سرمی اینترلوکین مذکور در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید قبل از درمان و سه ماه بعد از درمان اختلاف معنی داری را نشان داد. نتیجه گیری: اینترلوکین-۲۳ و اینترلوکین-۱۰ در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید بسیار فعال بوده و دچار تغییرات شدیدی می شوند؛ در نتیجه این سیتوکین ها ممکن است، به مقدار زیادی در مکانیسم پاتولوژیک بیماری دخالت داشته باشند.

Rheumatoid arthritis, Cytokine, Interleukin-۲۳, Interleukin-۱۰, Osteoporosis, آرتریت روماتوئید, سیتوکین, اینترلوکین-۲۳, اینترلوکین-۱۰, استئوپروز