فرنوش شالی - کارشناس ارشد رشته برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد واحد تهران شمال

وقوع بلایای طبیعی به خصوص زلزله در محیط های شهری، اثرات بسیار مخربی را به وجود می آورد که عوامل اجتماعی و کالبدی در شهرها (توزیع جمعیت،تراکم واحدها، جنس بنا، کیفیت مسکن، اشتغال، سواد و تعداد معلولان و...)می تواند نقش بسزایی در کاهش یا افزایش آثار مخرب زلزله داشته باشد. ادغام و گنجاندن مفاهیم کاهش خطر در برنامه های توسعه ی شهری یکی از مناسب ترین راه های افزایش تاب آوری جوامع شهری در برابر بلایی طبیعی است.با توجه به واقع شدن شهر منطقه ۵ شهر تهران در یکی از مناطق پر جمعیت شهر تهران که باعث بالا رفتن آسیب پذیری این منطقه در برابر زلزله شده است و با توجه به اهمیت شناسایی بافت های ناکارآمد شهری که علاوه برتاثیر بصری نامطلوب در شهرهای بزرگ، ضریب مقاومت پائینی در برابر بلایای طبیعی دارند.هدف از پژوهش حاضر شناسایی عوامل موثر در افزایش تاب آوری شهری در برابر زلزله می باشد.روش تحقیق از نوع توصیفی تحلیلی است و جامعه آماری نیز شامل ۵۰ نفر از کارشناسان مرتبط با این امر می باشند. با توجه به نتایج بدست آمده از تکنیک ویکور مشخص شد، که مولفه های ساختار کالبدی با امتیاز ۰,۹۷۲ به عنوان مهمترین مولفه در افزایش تاب آوری و پس از آن مولفه کیفیت اجتماعی با امتیاز ۰,۴۸۵ و مولفه اقتصادی با امتیاز ۰,۰۰۵ در رتبه های بعدی مهمترین مولفه های موثر در افزایش تاب آوری شهری در برابر زلزله منطقه مورد بررسی به شمار میروند.

تاب آوری، زلزله، آسیب پذیری