سنجش میزان کارآمدی مولفه های شفابخشی نظریه ی اولریچ در بیمارستانهای کودکان، ضمن بهره گیری از دیدگاه متخصصان درمانی

تجربه ی بیماری و درد همراه احساس استرس و ترس ناشی از آن یکی از معضلات همیشگی کودکان در فضاهای درمانی است. این مساله در کنار حضور در محیط ناآشنای بیمارستان ناقض نیازهای اساسی کودکان و تشدیدکننده ی استرس در آنان است. در ادبیات تحقیق، نقش رفتار پرستاران و شرایط پاکیزگی محیط در زمینه ی کاهش استرس مورد تحقیق قرار گرفته است؛ اما نقش فضای کالبدی بیمارستانها و مولفهای معماری و طراحی کاهش استرس در فضاهای درمانی به میزان کمتری مورد دقت قرار گرفته است. مطالعات نشان دادهاند که بیماران در شرایط بدون استرس سریع تر بهبود مییابند؛ با این وجود امروزه نیز بیمارستان ها عمدتا با هدف درمان مشکلات جسمی ساخته می شوند و به روحیات و سلامت روانی بیماران از دیدگاه تاثیر فضای معماری بی توجهی میشود. امروزه معنای سلامتی شامل سلامت جسمانی و روانی است و ضروری است تا در طراحی بیمارستانها تجدیدنظر صورت گیرد و به روحیات بیماران توجه شود. نظریه ی اولریچ با هدف کمک به کاهش استرس در محیطهای درمانی تدوین شده است. اولریچ نتیجه گرفت که محیطهای درمانی میتوانند به کاهش استرس بیماران کمک کرده و منجر به تسریع فرآیند درمان در آنان شوند، در صورتیکه با هدف کمک به دسترسی به حمایتهای اجتماعی، حواس پرتی های مثبت و احساس کنترل بر محیط ساخته شده باشند. هدف پژوهش حاضر به طور کلی سنجش نظر متخصصان درمانی کودکان، به عنوان افرادی که دارای نزدیکترین ارتباط با محیطهای درمانی و کودکان بیمار هستند، درباره ی کارآمدی این نظریه در محیطهای درمانی کودکان است. نتیجه ی این پژوهش به طور کلی حاکی از کارآمدی این عوامل در محیطهای درمانی کودکان بود. به نحوی که متخصصان اولویت بندی مقابل را از مولفه های نظریه ی اولریچ برای کمک به کاهش استرس در محیطهای درمانی کودکان ارائه دادند: (۱ دسترسی به حمایتهای اجتماعی، (۲ دسترسی به حواس پرتیهای مثبت و (۳ احساس کنترل بر محیط. همچنین در نهایت راه حلهای معماری دسترسی به این شرایط نیز ارائه شد.

Keywords:

محیطهای شفابخش , نظریه اولریچ , استرس کودکان در بیمارستان , بیمارستان کودکان.