مجتبی آراسته - استادیار بخش شهرسازی، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه شیراز
مجتبی سالاری - کارشناسی مهندسی شهرسازی

طی چند دهه اخیر، یکی از مهمترین اهداف برنامه ریزان و مدیران شهری، افزایش سطح کیفیت زندگی در شهرها و بالا بردن میزان رضایتمندی در بین شهروندان میباشد. این پژوهش با هدف ارزیابی تطبیقی کیفیت زندگی شهری در محلات بافت قدیم، جدید و میانی شهر گراش انجام شده و به لحاظ هدف، کاربردی و روش بررسی آن توصیفی- تحلیلی میباشد. داده های میدانی این پژوهش در دو مرحله برداشت و محاسبه شده است: مرحله اول، با توجه به نظرات تخصصی نگارندگان؛ مرحله دوم، از طریق توزیع پرسشنامه بین محلات پاقلعه (نماینده بافت قدیمی)، برق روز ( نماینده بافت میانی) و شهرک پردیس( نماینده بافت جدید). تحلیل داده ها به روش فرایند تحلیل سلسله مراتبی و با استفاده از نرم افزار Expert choice انجام و مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج حاصل از محاسبات، نشان میدهد شهرک پردیس دارای بیشترین امتیاز برخورداری از کیفیت زندگی مطلوب تر نسبت به سایر محلات ( ۰,۴۷۵) میباشد و پس از آن به ترتیب محلات برق روز (۰,۲۸۵) و پاقلعه (۰,۲۴۴) قرار دارند. فرسودگی و سکونت قشر کم درآمد جامعه و همچنین عدم توجه کافی مسئولان سبب کاهش سطح کیفیت زندگی در محله پاقلعه شده است. محله برقروز نسبت به پاقلعه، شرایط بهتری برای سکونت دارد زیرا این محله دارای معابری وسیعتر بوده و مشکلات زیست محیطی در آن کمتر است. همچنین این محله از جنبه معیارهای مالکیت مسکن و تنوع کاربری های خدماتی شرایط بهتری دارد. در نهایت محله شهرک پردیس گراش که یکی از محلات تازه ساخت در این شهر به شمار میرود، با توجه به رعایت سرانه اغلب کاربری ها، کف سازی و نورپردازی مناسب معابر، دفع مناسب آبهای سطحی و نوساز بودن بافت آن از جمله محله هایی است که دارای بالاترین سطح کیفیت زندگی است. در مجموع باید گفت که با پیاده سازی شاخص های کیفیت زندگی و مجموعه ای از راهبردهای بازآفرینی در محلاتی با بافت قدیمی و میانی در شهر گراش، به طور قطع میتوان سطح کیفیت زندگی و رضایت شهروندان از سکونت در این محلات را به میزان قابل توجهی ارتقاء داد.

کیفیت زندگی، بافت قدیمی، میانی و نوساز، شاخصهای کیفیت زندگی، رضایت مندی از محل سکونت، تحلیل سلسله مراتبی.