اثربخشی آموزش بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد- کودک بر سبک های دلبستگی و مهارت های اجتماعی کودکان شش تا هفت سال شهر تهران

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد- کودک بر سبک های دلبستگی و مهارت های اجتماعی کودکان شش تا هشت سال شهر تهران بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی، بصورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل کلیه کودکان شش تا هشت سال (دانش آموزان منطقه یک شهر تهران) بودند که تعیین حجم ۳۰ نفر از کودکان شش تا هشت سال دبستانی منطقه یک شهر تهران بود که به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش از دو پرسشنامه استاندارد سبک های دلبستگی هالپرن (۲۰۰۶) بود. در این پژوهش، از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف معیار متغیرهای پژوهش و از آمار استنباطی به منظور بررسی فرضیه های پژوهش استفاده گردید. قبل از آزمون فرضیه ها، مفروضه هم گنی واریانس ها از طریق آزمون لوین و شیب خط رگرسیون در تمام متغیرها بررسی شده است. برای تجزیه و تحلیل داده های آمار استنباطی، از تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد- کودک بر سبک های دلبستگی ومهارت های اجتماعی کودکان شش تا هشت سال شهر تهران اثربخش است که با توجه به شدت اثر، آموزش بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد- کودک بر مهارت های اجتماعی نسبت به سبک های دلبستگی کودکان شش تا هشت سال شهر تهران تاثیر بیشتری دارد.

Keywords:

آموزش بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد- کودک , سبک های دلبستگی , مهارت های اجتماعی