بررسی اثربخشی بخشش درمانی بر کاهش رفتارهای پرخطر و میزان خودارزشمندی در زنان زندانی شهر اصفهان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش های بخشش درمانی بر کاهش رفتارهای پرخطر و میزان خودارزشمندی در زنان زندانی زندان مرکزی شهر اصفهان صورت گرفت. روش پژوهش از نوع پژوهش های نیمه تجربی و از طر ح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده گردید. جامعه آماری این پژوهش ۳۰ نفر از زنان زندانی حاضر در زندان مرکزی اصفهان در تابستان ۱۳۹۹ بودند که با جرایم متفاوتی داشتند. این افراد که به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شده بودند. در نهایت در دو گروه آزمایش و کنترل دسته بندی شدند که هر گروه ۱۵ نفر عضو داشت. برای سنجش میزان رفتارهای پرخطر و خودارزشمندی در این افراد از پرسشنامه رفتارهای پرخطر محمدخانی و پرسشنامه خودارزشمندی کروکر استفاده شد. سپس گروه آزمایش به مدت ۱۰ جلسه ۷۵ دقیقه ای تحت آموزش های بخشش درمانی قرار گرفتند. اما گروه کنترل هیچگونه آموزشی دریافت نکردند. با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس فرضیه ی اصلی پژوهش مورد آزمون قرار گرفت. نتایج نشان داد که در خرده مقیاس هیا رفتارهای پرخطر همچنین خرده مقیاس های میزان خودارزشمندی شرکت کنندگان در مرحله پس آزمون تفاوت معنادار وجود دارد (P=۰.۰۵). بر اساس نتایج حاصل از این آموزش ها نشان داد که در صورتی که زنان زندانی تحت آموزش های بخشش درمانی قرار گیرند. با افزایش میزان خودارزشمندی قادر به کنترل رفتارهای خود و کاهش رفتارهای پرخطر هستند.

Keywords:

بخشش درمانی , خوارزشمندی , رفتارهای پرخطر