سازه های بلند مرتبه فولادی – بتنی و مقایسه آن با سازه های تمام بتنی مشابه باتاکید بر شکنندگی تحت اثر زلزله

امروزه اجرای سازه بتنی بلند مرتبه به دلیل گسترش شهرنشینی و همچنین توسعه صنعت امری اجتناب ناپذیر محسوب می گردد. توسعه این نوع سازه ها در قرن ۱۹ میلادی و با پیشرفت تکنولوژی امکان پذیر شد. از تفاوت های سازه بتنی بلند مرتبه با سازه های معمولی می توان به بارهای مرده و زنده بیشتر و همچنین بارهای جانبی شدیدتر به ویژه باد اشاره نمود. بنابراین می توان گفت که علاوه بر ارتفاع بلند ، تحلیل ، طراحی و اجرای سازه بتنی بلند مرتبه بر مبنای اعمال بارهای جانبی و جا به جایی های ناشی از چنین بارهایی از دیگر مشخصه های این نوع سازه ها به حساب می آید. سیستم های سازه های بلند در دو دهه گذشته تغییرات اساسی کرده است . در سال ۱۹۸۰ مدل متداول سازه های بلند با هندسه عمودی تکرار شونده منشوری و دال های تخت شناخته می شد. توسعه سیستم های لوله ای برای سازه های بلند دلیلی بر شکل ساختمان های بلند به صورت متغیر امروزی بود. نظم ثابت بیرونی برج با مدول های هم بسته عمودی که مشخصه پوشش ساختمان های بلند امروزی هستند جابه جا شده است. ناپیوستگی نمای بیرونی منجر به وجود آمدن نسل جدیدی از سیستم های ساختمان های بلند شد که پاسخ گوی نیازمندی های انعطاف پذیر و انحصاری قوانین رو به رشد و پویای معماری می باشد. هدف مقاله حاضر سازه های بلند مرتبه فولادی - بتنی و مقایسه آن با سازه های تمام بتنی مشابه با تاکید بر شکنندگی تحت اثر زلزله با روش توصیفی می باشد. در ایران به ساختمان های با ارتفاع ۲۷ متر و بیشتر یا ساختمانی که تعداد طبقات آن با احتساب همکف، ۸ طبقه و بیشتر باشد یا ارتفاع بالاترین کف طبقه قابل بهره برداری آن بیش از ۲۳ متر از تراز متوسط زمین باشد، ساختمان بلند گفته می شود. اولین ساختمان بلند بتنی در سال ۱۹۰۲ با ارتفاع ۶۳ متر در اوهایو ساخته شد. اولین ساختمان بتنی بلند مرتبه ایران نیز در بین سال های ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۰ خورشیدی توسط هوشنگ خان شقاقی طراحی و ساخته شد. این ساختمان بتن آرمه دارای ۱۰ طبقه بوده و در خیابان شاه سابق احداث گردید.

Keywords:

سازه های بلند مرتبه فولادی , بتنی , سازه های بتنی , زلزله