سید مصطفی مشکات - دانشجوی دکتری حقوق کیفری و جرم شناسی، گروه حقوق، واحد قشم، دانشگاه آزاد اسلامی، قشم، ایران
احمد رمضانی - استادیار دانشکده حقوق، دانشگاه علم و فرهنگ
سهراب صلاحی - استادیار دانشکده حقوق، دانشگاه جامع امام حسین (ع)
مریم مرادی - استادیار دانشکده حقوق، واحد قشم، دانشگاه آزاد اسلامی، قشم، ایران

خرابکاری هسته ای در عداد رفتارهای ناقض ایمنی و امنیت هسته ای به شمار می آید که هم در عالم حقیقی و هم در فضای مجازی متبلور می شود. در راستای مقابله با چنین رفتاری، سیاستگذاران کیفری بعضی از کشورهای دنیا با تاسی از آموزه های اسناد بین المللی از جمله کنوانسیون سرکوب اعمال تروریسم هسته ای، جرم انگاری تخصصی را برگزیدند. با وجود این ایران تاکنون، اسناد اخیر را امضاء نکرده است و همچنین درصدد تجهیز حقوق کیفری متناسب با آن نیز برنیامده است. بدین سان در جهت تبیین حکم خرابکاری هسته ای، حسب مورد باید به مقررات عام ناظر بر خرابکاری در قانون تعزیرات، قانون جرائم رایانه ای، قانون حفاظت در برابر اشعه و یا به جرائم دیگر یعنی بزه افساد فی الارض مراجعه شود؛ حال آنکه مقررات مذکور علاوه بر آنکه متناسب با بستر ارتکاب خرابکاری هسته ای وضع نشده اند، ناقص و قدیمی نیز هستند. با این مراتب، طی این تحقیق به انجام آسیب شناسی تقنینی ملی در قبال خرابکاری هسته ای با چشم اندازی به قوانین کیفری کانادا، آمریکا، روسیه و ژاپن مبادرت می شود.

اختلال, خرابکاری, مواد, وسایل, تاسیسات هسته ای