نقش واسطه ای باورهای هوشی در تاثیر الگوهای ارتباطی خانواده بر خودناتوان سازی تحصیلی دانش آموزان دبیرستان

خودناتوان سازی پیامدهای زیادی دارد و اثرات نامطلوبی بر نظام آموزشی هر کشوری وارد می­کند. هدف این پژوهش، بررسی اثر واسطه ای باورهای هوشی در رابطه الگوهای ارتباطی خانواده (متغیر  پیش­بین) و خودناتوان سازی تحصیلی (متغیر ملاک) دانش آموزان دختر و پسر دبیرستان های شهر شیراز است. با این هدف، ۴۰۰دانش آموز با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای تصادفی انتخاب شده­اند و پرسشنامه الگوهای ارتباطی خانواده (فیتزپاتریک و ریچی، ۱۹۹۴)، مقیاس خودناتوان سازی (رادوالت و جونز، ۱۹۸۲) و مقیاس باورهای هوشی (دوپیرات و مارینه، ۲۰۰۵) را تکمیل کرده­اند. داده ها با استفاده از رگرسیون چندگانه به­شیوه همزمان و بر اساس روش بارون و کنی (۱۹۸۶) تجزیه و تحلیل شده­اند. یافته ها نشان می­دهد که جهت گیری گفت وشنود به­صورت منفی (۱۵/۰-=β، Pخودناتوان سازی اثر مستقیم دارند. همچنین  جهت­گیری گفت­و­شنود از طریق واسطه­گری باورهای هوشی افزایشی و جهت­گیری همنوایی از طریق واسطه­گری باورهای هوشی ذاتی بر خودناتوان­سازی اثر غیرمستقیم دارند. باورهای هوشی ذاتی به ­صورت منفی و باورهای هوشی افزایشی به­صورت مثبت خودناتوان­سازی را پیش­بینی می­کنند. باورهای هوشی نقش واسطه ای در این میان ایفا  می­کند؛ اما علاوه بر الگوهای ارتباطی خانواده، احتمالا عوامل دیگری مانند عوامل مربوط به مدرسه و معلمان نیز  بر باورهای هوشی تاثیر دارند.

Keywords:

خودناتوان سازی , الگوهای ارتباطی خانواده , باورهای هوشی , دانش­آموزان دبیرستان