بررسی اثر مولفه های دینی برایمان و لوازم آن درمعناداری زندگی ازدیدگاه امام محمد غزالی و علامه طباطبایی

ایمان اساسی ترین عنصرحیات معنوی، گوهرزینت بخش روح بشری و درخشان ترین پرتو عالم علوی است، یکی از مهم­ترین مباحث کلامی، ایمان وعناصر وابسته به آن است، به گونه­ای که     نمی­توان نقش بنیادی آن را درشکل گیری باور دینی در معناداری زندگی نادیده گرفت. پژوهش ­­حاضر در پی­آن است که نقش مولفه­های دینی مانند، نبوت، امامت و عبودیت را برایمان ولوازم آن در ­­معناداری زندگی را دردو بعد شناختی وعملکردی، باروش توصیفی- تطبیقی از دیدگاه دو اندیشمند بزرگ با دوسنت متفاوت اسلامی تسنن و تشیع مورد بررسی قرار دهد. برای جمع آوری داده­ها ازطریق کتاب­خانه ای استفاده شده است، داده­های پژوهش ازگرد آوری تشابه و تفاوت­های دیدگاه این دو متفکر بزرگ بر پایه مبانی انسان شناسی آنان مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفته است.  نتایج یافته­ها نشان داد که هر دواندیشمند، ایمان را معنا بخش به زندگی می­دانند، هرچند دربیان جزئیات برپایه مبانی اندیشه هایشان تفاوت­هایی وجود دارد،  درمساله عبودیت غزالی بیشتر بر روی بعد فردی عبادات، ولی علامه  بعد فردی و اجتماعی عبادات هر دو تاکید دارد. مهم ترین اختلاف این دو دانشمند در مساله امامت است که غزالی درحد مدیریت دنیوی و یک امر فقهی و فرعی  تلقی می­کند. علامه امامت را استمرار نبوت وعهد الهی می داند.

Keywords:

ایمان , نبوت , امامت , عبودیت خدا , غزالی , طباطبائی