تاثیر تمرین تناوبی هوازی بر سطوح پلاسمایی گرلین آسیل دار، پپتید تیروزین تیروزین و پپتید شبه گلوکاگون-۱ در مردان جوان سالم

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین تناوبی هوازی بر سطوح پلاسمایی گرلین آسیل دار، پپتید تیروزین تیروزین (PYY) و پپتید شبه گلوکاگون-۱ (GLP-۱)در مردان جوان سالم بود.تعداد ۲۰ دانشجوی مرد جوان ۲۵/۱ ± ۲۶/۲۲ سال با شاخص توده بدنی ۴/۱ ± ۲/۲۳ کیلوگرم بر مربع متر به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تمرین تقسیم شدند. گروه تمرینی به مدت ۱۲ هفته تمرین تناوبی هوازی را انجام دادند. این تمرین شامل دویدن روی نوارگردان با دوره های چهار دقیقه فعالیت شدت ۸۵ تا ۹۵ درصد ضربان قلب بیشینه و سه دقیقه استراحت فعال با شدت ۶۵ تا ۷۵ درصد ضربان قلب بیشینه بود. سطوح پلاسمایی گرلین آسیل دار، PYY وGLP-۱  در مراحل قبل از تمرین، هشت و ۱۲ هفته بعد از تمرین به روش الایزا سنجیده شدند. در تجزیه وتحلیل داده ها، آزمون یومن ویتنی برای مقایسه داده های دو گروه تمرین و کنترل و برای مقایسه دوره های زمانی مختلف تمرین از ویلکاکسون استفاده شد. یافته ها نشان داد که در هفته دوازدهم در مقایسه با هفته هشتم، سطوح گرلین آسیل دار در گروه تمرین کاهش معنادار(P = ۰.۰۰۸)داشتند؛ باوجوداین، سطوح گرلین آسیل دار، PYY و GLP-۱ بعد از هشت و ۱۲ هفته تمرین، در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل بدون تغییر مانده بودند. درمجموع، به نظر می رسد که تغییرات هورمون های درگیر در اشتهای مردان جوان با وزن طبیعی در پاسخ به تمرین های تناوبی هوازی چشمگیر نیستند؛ اما یک دوره تمرین تناوبی ۱۲ هفته ای در مقایسه با هشت هفته ممکن است اشتها را کاهش دهد.

Keywords:

تمرین تناوبی هوازی , اشتها , گرلین آسیل دار , پپتید شبه گلوکاگون-۱