سارا کربلایی فر - دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، پردیس بین الملل کیش، دانشگاه تهران
عباسعلی گایینی - استاد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تهران
محمد رضا کردی - دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تهران
رضا نوری - استادیار فیزیولوژی ورزشی، پردیس بین الملل کیش دانشگاه تهران
پدرام قربانی - دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، پردیس بین الملل کیش، دانشگاه تهران

آنفارکتوس میوکارد، مرگ سلولی غیرقابل برگشت بخشی از عضله قلب به علت فقدان جریان خون است. فرایند مولکولی افزایش چگالی مویرگی در پاسخ به فعالیت و شدت مناسب فعالیت هنوز معلوم نیست؛ بنابراین، این پژوهش با هدف ارزیابی اثر شش هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن های VEGF و COL-۱۸ و نیز گیرنده مشترک آن ها (Flt-۱) انجام شد. تعداد ۱۲ سر رت نر نژاد ویستار ۱۰ هفته ای با وزن ۲۵۰ تا ۳۰۰ گرم و مبتلابه انفارکتوس میوکارد، در دو گروه تجربی (۶۰ دقیقه دویدن تناوبی روی تردمیل، هر تناوب شامل چهار دقیقه با شدت معادل ۹۰-۸۵ درصد VO۲max و دو دقیقه بازیافت فعال با شدت معادل ۶۰-۵۰ درصد VO۲max چهار روز در هفته و به مدت شش هفته) و گروه کنترل (بدون مداخله تمرین) قرار گرفتند. بیان ژن های ذکرشده توسط تکنیک PCR بررسی شد. داده ها با استفاده از نرم افزار اس.پی.اس.اس. نسخه ۱۸ (α ≥ ۰.۰۵) با روش آماری تی مستقل تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها نشان داد که VEGF میوکارد گروه HIITبه طور معناداری بیشتر از گروه کنترل (۰.۰۰۱ ≥P ) و Flt-۱ میوکارد در گروه HIIT نیز به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (۰.۰۰۱ ≥ P). COL-۱۸ میوکارد در گروه HIIT نسبت به گروه کنترل تغییر معناداری نداشت (۰.۳۴۰ = P). به طورکلی، شش هفته تمرین تناوبی شدید باعث افزایش عوامل موثر در آنژیوژنز در رت های نر نژاد ویستار پس از وقوع آنفارکتوس میوکارد می شود.

آنژیوژنز, آنفارکتوس میوکارد, تمرین تناوبی شدید