بررسی ارتباط شاخص های بالیدگی، عملکردی و هورمونی با زمان انجام بازی (مسابقه) در بازیکنان فوتبال نخبه نوجوان در طول فصل

زمان بازی (مسابقه) ممکن است تحت تاثیر میزان بالیدگی، فعالیت هورمونی و سطح آمادگی جسمانی بازیکنان نوجوان قرار گیرد؛ به همین دلیل مطالعه حاضر با هدف تعیین و ارتباط شاخص­ های بالیدگی، عملکردی و هورمونی با زمان انجام بازی در بازیکنان نخبه نوجوان فوتبال انجام شد. در این پژوهش ۳۱ بازیکن فوتبال نوجوان با میانگین سنی ۲۵۲/۰ ± ۵۱/۱۶سال در طی یک دوره فصل فوتبالی پایش شدند و مدت زمان بازی در مسابقات بازیکنان ثبت­ شد. بعد از اتمام فصل، شاخص ­های آنتروپومتریک، هورمونی] هورمون رشد و ­فاکتور ­رشد ­شبه ­انسولینی [(IGF-۱) با روش کمی ­لومینسانس، میزان بالیدگی به وسیله ارزیابی سن اسکلتی، آزمون­ های عملکردی ]پرش ارتفاع (CMJ)برای ارزیابی توان انفجاری، تست غیرخطی (۷RST) برای ارزیابی توان بی هوازی و تست یویو برای ارزیابی حداکثر اکسیژن مصرفی (VO۲max)[ اندازه­ گیری شدند. برای تعیین همبستگی از روش ­های پیرسون و اسپیرمن استفاده شد و برای محاسبه پیش بین متغیرها رگرسیون خطی چندگانه در سطح معناداری کمتر از ۰۵/۰ انجام شد. نتایج همبستگی بین متغیرها نشان ­داد که زمان انجام بازی با VO۲max (۰.۵۶ = r)، سن اسکلتی (۰.۴۲- = p )، توان انفجاری(۰.۴۰ = r)، انحراف بالیدگی (۰.۳۸- = r) و IGF-۱(۰۳۶ = r) ارتباط معناداری داشت. تحلیل رگرسیون خطی چندگانه نشان داد که زمان انجام بازی با استفاده از شاخص ­های مطالعه شده به طور معناداری پیش­ بینی شد (۰.۵۵ = R۲). براساس نتایج پژوهش حاضر، سطح بالای IGF-۱ و VO۲max نقش عمده­ای در انتخاب و زمان انجام بازی بازیکنان در رقابت ­ها دارد؛ بااین حال، واقع ­بینانه ­تر به نظر می ­رسد که سایر موارد تاثیرگذار بر انتخاب بازیکنان برای بازی و زمان انجام بازی نیز درنظر گرفته ­شوند.

Keywords:

فوتبال , سن اسکلتی , روش فلس , مدت زمان بازی (مسابقه) , هورمون فاکتور رشد شبه انسولین-یک