اثر پیشگیرانه تمرین هوازی بر مسمومیت بافتی ناشی از دوکسوروبیسین: شواهد هیستولوژیک بافت ریه رت های پیر و جوان

ازیک سو، اثرات مسموم کننده دوکسوروبیسین بر بافت های مختلف و ازسوی دیگر، اثرات پیش درمان فعالیت ورزشی قبل از القای  DOX بر بافت های قلب و کبد رت های صحرایی جوان شناخته شده است، اما تاثیر پیش درمان فعالیت ورزشی بر رت های سالمند به ویژه در بافت ریه کاملا مشخص نیست؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف مقایسه تغییرات بافت ریه به دنبال مسمومیت با  DOX و اثر پیشگیرانه تمرین هوازی انجام شد. تعداد ۴۸ سر موش صحرایی نر جوان (سه ماهه) و سالمند (۳۲ ماهه) به سه زیر گروه کنترل (۸/۳۰۷ و ۸/۳۷۴)،  DOX (۴۲۸/۳۶۲ و ۴۳۰) و تمرین +  DOX (۱۴۲/۳۷۰ و ۳۸۳) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت سه هفته با سرعت ۱۵ تا ۱۷ متر/دقیقه و زمان ۲۵ تا ۳۹ دقیقه و پنج جلسه در هفته روی نوار گردان دویدند. گروه های دریافت کننده  DOX، محلول DOX (۲۰ میلی گرم بر کیلو گرم) را ۲۴ ساعت پس از آخرین تمرین دریافت کردند. چهل وهشت ساعت بعد از تزریق  DOX، بافت برداری انجام شد و به روش توصیفی تجزیه و تحلیل شد. بررسی هیستولوژیک بافت ریه نشان دهنده التهاب، ادم بین سلولی، احتقان عروقی، افزایش ضخامت دیواره عروقی در گروه های القای DOX و با تخریب بیشتر در گروه های سالمند بود. اجرای پیش درمان تمرین هوازی در هر دو گروه به بهبود آسیب های ایجادشده با  DOX منجر شد. نتایج پژوهش نشان داد که القای   DOX باعث آسیب بیشتر به بافت ریه رت های سالمند در مقایسه با رت های جوان شد؛ زیرا مقاومت بافت ریه سالمند در برابر  DOX کمتر است و پیش درمان با تمرین هوازی باعث تخفیف اثر تخریبی DOX  بر بافت ریه می شود و این التیام در ریه سالمند مشهودتر است.

Keywords:

سمیت ریوی , دوکسوروبیسین , تمرین هوازی , رت های جوان و سالمند