بررسی تاثیر سیاست های مدیریت تقاضای حمل و نقل بر کاهش تولید آلاینده های هوا در شهر تهران با استفاده از مدل سازی پویای سیستمی

گسترش شهرنشینی و افزایش تردد خودروها، مشکلات زیست محیطی از جمله آلودگی هوا را به دنبال داشته است. در سال های اخیر، آلودگی هوای شهر تهران به عنوان پرجمعیت ترین شهر ایران به میزان چشمگیری افزایش یافته ا ست. حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد از آلودگی این شهر ناشی از تردد وسایل نقلیه است که خودروهای فرسوده نیز سهم قابل توجهی از این آلودگی را به خود اختصاص می دهند. در این پژوهش، با استفاده از مدل پویای سیستمی تاثیر بلندمدت شش سیاست مدیریت تقاضای حمل و نقل در بازهای ۳۰ ساله بر سهم شیوه های مختلف سفر شامل مترو، اتوبوس، تاکسی و و سواری شخصی بررسی شده است و میزان تولید آلاینده های CO ،SO۲ ،NOx و HC ناشی از وسایل نقلیه با در نظر گفتن تفاوت در انتشار آلودگی خودروهای سالم و فرسوده در سیاست های مختلف مقایسه شده است. سرمایه گذاری در سیستم حمل و نقل همگانی و کاهش نرخ سفر با پیشرفت تکنولوژی و افزایش تنوع کاربری ها به ترتیب به عنوان بهترین سیاست ها در جهت افزایش سهم حمل و نقل همگانی و کاهش میزان آلاینده ها انتخاب شده است. همچنین حذف ناوگان های فرسوده از کل سیستم حمل و نقل شهر تهران باعث کاهش تولید آلاینده ها به میزان ۷۴ % خواهد شد.

Keywords:

آلودگی هوا , مدل پویای سیستمی , انتخاب شیوه سفر , مدیریت تقاضای حمل و نقل , شبیه سازی