علیرضا ادیب - کارشناس ارشد مهندسی عمران – راه وترابری، مدیر واحد فنی و عمرانی سازمان طراحی و فنی مهندسی شهرداری اصفهان
محسن ابوطالبی - دکتری راه و ترابری، هیئت علمی دانشگاه اصفهان

با توجه به گسترش روزافزون شهرهای کشور بویژه کلان شهرها، افزایش تعداد شهروندان و توسعه نیافتن معابر روزبه روزبر تعداد و تراکم وسایل نقلیه شخصی افزوده شده و این موضوع باعث کندی ترافیک شهری، آلودگی بیشترمحیط زیست و در مجموع کاهش کیفیت زندگی در شهرها می شود. یکی از راهکارهای چاره ساز جهت کاهش سریع میزان ترافیک و آلودگی هوا و همچنین کاهش زمان تلف شده مردم در راه بندهای ترافیکی، ترغیب شهروندان به استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی می باشد ،که در این میان استفاده از مسیرهای خطوط ویژه اتوبوسهای تندرو موسوم به BRT (Bus Rapid Transit) در دهه اخیرمورد توجه مدیریت شهری کلان شهرها گردیده است. باتوجه باینکه قبل از احداث مسیرهای BRT زیر ساخت مناسبی برای روسازی مسیرهای اتوبوس در نظر گرفته نشده بوده است در اکثریت مسیرهای عبور خرابی های مسیر باعث کاهش کیفیت سواری دهی این مسیرها گردیده که چه بسا هزینه تعمیرات دوره ای و مستمر از هزینه یک روسازی اصولی بیشتر شده و در دراز مدت هم جوابگو نمی باشد.در این مقاله سعی شده است با استفاده از مراجع و تجربیات کشورهای دیگر و همچنین نمونه های اجرا شده دراصفهان در مجموع به یک یا چند روسازی قابل قبول در ایران با توجه به محدودیت های اجرایی دست پیدا کنیم.

؛ BRT، روسازی، کیفیت سواری دهی