حسین یاراحمدی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی منطقه ای، دانشگاه آزاد اسلامی بروجرد، ایران

یکی از مهم ترین تلاش های طرح ها و اهداف توسعه کشوری عطف توجهات به شهرهای کوچک و به نوعی تعیین و ارزیابی آن ها در توسعه پایدار شهری است. بررسی های به عمل آمده در سال های اخیر نشان می دهد شهرهای کوچک اندام در توسعه اجتماعی – اقتصادی کشورهای آسیایی، آفریقایی و آمریکای لاتین اهمیت خاصی داشته اند. شهر یک اثر هنری بزرگ است که آفرینندگانی به وسعت خود و به تعداد جمعیتش دارد. توسعه پایدار به لحاظ مفهومی توسعه ای است که از نظر زیست محیطی غیر مخرب، از نظر فنی مناسب، از نظر اقتصادی معقول و از نظر اجتماعی قابل پذیرش می باشد. در بسیاری از موارد مسئله دسترسی عادلانه به منابع و ساماندهی خواسته های اقشار مختلف جامعه در مقابل مشکلات زیست محیطی و کمبود منابع، اهمیت بیشتری یافته است . هدف غایی یک شهر ایجاد محیطی دلنشین و راحت برای مردمی است که در آن زندگی می کنند. فضای شهری محلی است که مردم بیشترین وقت خود را در آن سپری می کنند و حداکثر ارتباط را با یکدیگر و پیرامون خود برقرار می کنند. . به همین منظور پژوهش حاضر باهدف بررسی مقایسه میزان توسعه یافتگی محلات شهری با استفاده از روش تاپسیس با رویکرد توسعه پایدار محله ای ( محدوده مورد مطالعه : شهرستان نهاوند ) انجامشده است. این پژوهش ازنظر هدف، کاربردی - نظری و ازنظر روش، توصیفی- تحلیلی است. اطلاعات و داده های موردنیاز از طریق روش کتابخانهای و میدانی جمع آوری شده است.

توسعه یافتگی ، محلات شهری، توسعه پایدار محله ای، شهرستان نهاوند، مدل تاپسیس