بررسی و تحلیل فضایی آسیب پذیری اجتماعی شهرهای استان خوزستان (مطالعه موردی: شهرهای بالای ۱۰ هزار نفر)

شهرها به عنوان تسهیل کننده بوجود آمدن شرایط آسیب­پذیری هستند. آسیب­پذیری گروه­های مختلف مردم ساکن در نواحی خطر­ خیز شهر، بسته به وضعیت اجتماعی و اقتصادی آن­ها در نقاط مختلف، متفاوت است. آسیب­پذیری اجتماعی محصول نابرابری های اجتماعی است. از این­رو آسیب­پذیری اجتماعی می­تواند توضیح دهد که چرا بعضی از جوامع از مخاطرات محیطی رنج می­برند در حالیکه دیگران به این وضعیت دچار نیستند. هدف از انجام این پژوهش بررسی میزان آسیب­پذیری اجتماعی شهرهای بالای ۱۰ هزار نفر در استان خوزستان می­باشد. بدین منظور از روش ویکور استفاده گردید و نتایج بدست آمده در قالب نقشه تحلیل فضایی به نمایش درآمد. نتایج نشان داد که شهرهای قلعه تل (Q=۰.۴۴۳۷)، مسجد سلیمان (Q=۰.۴۴۵۵)، بندر ماهشهر (Q=۰.۴۴۹۳)، آغاجاری (Q=۰.۴۵۶۹)، بندر امام خمینی (Q=۰.۴۷۶۶) و شوش (Q=۰.۵۰۹۱) دارای بیشترین میزان آسیب­پذیری اجتماعی بودند. همچنین از نظر موقعیت فضایی نیز بیشتر شهرهای با آسیب­پذیری بسیار بالای استان خوزستان در جنوب آن قرار داشتند و شهرهای مرکز این استان نیز اکثرا از میزان آسیب­پذیری کم و متوسطی برخوردار بودند. در قسمت شمالی نیز تنها شهرهای گتوند، دزآب و شوش دارای میزان آسیب­پذیری بالا و بسیار بالایی بودند.

Keywords:

Social vulnerability , cities over ۱۰ thousand people , Khuzestan province , VIKOR method , آسیب پذیری اجتماعی , شهرهای بالای ۱۰ هزار نفر , استان خوزستان , روش ویکور