اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر امید به زندگی روانشناختی مادران دارای فرزند مبتلا به لکنت زبان

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر امید به زندگی مادران دارای فرزند مبتلا به لکنت صورت گرفت. نمونه گیری به شیوه در دسترس از جامعه آماری مادران دارای فرزند مبتلا به لکنت زبان مراجعه کننده به کلینیک توانبخشی صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران در منطقه ۳ تهران انجام شد. طرح پژوهش، نیمه آزمایشی، پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل است. برای ارزیابی امید به زندگی از مقیاس امید به زندگی میلر (۱۹۸۲) استفاده شد. گروه های آزمایش و کنترل در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از ابزارهای دقیق مورد ارزیابی قرارگرفتند. تجزیه وتحلیل داده های جمع آوری شده، به دوروش توصیفی واستنباطی انجام شد. در این روش از آمارتوصیفی برای محاسبه میانگین وانحراف معیارمتغیرهای تحقیق نشان دادن فراوانی ونمودارهای مربوط به آن استفاده شد و از آمار استنباطی به منظور بررسی فرضیه های تحقیق استفاده گردید. قبل از آزمون فرضیه ها، مفروضه نرمال بودن توزیع داده ها از طریق کولموگراف اسمیرنف انجام شد. سپس مفروضه همگنی واریانس ها از طریق آزمون لوین در تمام متغیرهای دو گروه بررسی شد.برای تجزیه وتحلیل داده های آماراستنباطی ازتحلیل کواریانس استفاده شده است.گروه آزمایش تحت مداخله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفت ولی گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد.برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد. . نتایج پژوهش نشان داد که در مرحله پس آزمون نمرات امید به زندگی مادران دارای فرزند مبتلا به لکنت در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بطور معناداری افزایش یافته است و در مدت پیگیری یک ماه نیز تغییر چشمگیری نکرده است .(p≤۰.۰۰۱) بنابراین این پژوهش ضمن تایید اثربخشی رویکرد مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش امید به زندگی مادارن دارای کودک مبتلا به لکنت نشان داد که رویکرد پذیرش و تعهد قابلیت کاربرد داشته و می تواند بعنوان یک مداخله روانشناختی در کنار سایر مداخلات مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

پذیرش و تعهد , امید به زندگی , لکنت زبان