تاثیرات سرمایه و عدالت سازمانی در بهبود مدیریت شهری

شهرها کامل ترین اشکال ممکن آبادی انسانیاند. آنها هم چون مشعلی فروزان انوار خود را فرا راه انسانیت و تمدن پاشیدهاند. آنها هم چون موج شکن بر پهنه گیتی ایستاده، امواج تعدی را در هم شکسته و بدین ترتیب به حیطه امنیت بدل گردیده اند.آنها آدمی را در وصول به نقطه اعلای فرهنگ یاری رسانیده اند. آنها در پناه دیوارهای خود محیطی مناسب را برای پرورش اصلی ترین دستاوردهای علمی و هنری فراهم آورده اند . آنها میدان آوری بوده اند که به پیروزی آزادی انجامیده است. اما هر گاه یکی از ابعاد چهارگانه مفهومی شهر (ذهنیت، عینیت،مکان و زمان) نادیده انگاشته شده و به آنها کم بها داده شود - که اغلب نیز چنین بوده است-شهر»زنده-فضا… به شهر زنده در فضا تبدیل میشود(آن هم تنها به دلیل حضور انسانهایی که در آن ساکن هستند) و این آغاز فرایند فروریزی بنیان های زندگی شهری و شروع از هم پاشیده شدن شالوده های شهر است. شهری که دیگر نمیتواند چون یک مقوله فلسفی مورد بررسی قرار گیرد، فلسفه وجودی خویش را از دست داده است. شهری که دیگر نمیتواند با موازین علمی سنجش پذیر باشد، عینیت واقعی بودن خود را از کف میدهد. شهری که نه در زمان بلکه در مکان میزید، دارای فضاهای زنده شهری نخواهد بود و اگر جنب و جوشی در آن به چشم میخورد نه به سبب کنش و واکنش های فضایی است که ایجاد می کند، بلکه به بخاطر حضور انسانهایی است که علی رغم کارا نبودن فضای شهری مجبور به زیست در آن هستند.

Keywords:

سرمایه انسانی , مدیریت شهری , عدالت سازمانی