توسعه سریع شهر نشینی شهر تهران و اثرات زیست محیطی

توزیع شهرها و به تبع آن تمرکز جمعیت نقاط شهری در کشور ما از همسانی و مشابهت زیادی برخوردار نیست. توزیع جمعیت در خاک یک کشور به عوامل تاریخی گذشته و نیز به ویژگیهای زمان حال بستگی دارد. افراد در ابتدا به خاطر وجود امکانات غذایی، شرایط آب و هوایی و جغرافیایی مساعد در یک منطقه خاص ساکن می شدند، اما افرادکنونی به دلایل متقاوتی در یک منطقه مستقر می شوند. طی قرن اخیر، ظهور کلان شهرها و مناطقی با تراکم جمعیتی بالا، نیاز به داشتن آگاهی درست از توزیع جمعیت و تجزیه و تحلیل آن را احساس نموده است. شهرنشینی با شتاب بیشتر، پدیده قرن حاضر است و به مرور زمان جمعیت بیشتری محل سکونت خود را از مناطق روستایی به مناطق شهری تغییر می دهند که بخش فزاینده ای از آنها نیز شهرهای بزرگ را انتخاب می کنند. توسعه بی رویه کلانشهرها، باعث افزایش انتظارات شهروندان از مدیران و برنامه ریزان شهری درکلان شهرها در جهت ارتقا کیفیت محیط زیست و برخوردار از شاخصهای رفاه و زندگی سالم شهری شده است. این امر ازیک طرف نیازمند اجرای پروژه های زیرساختی و عمرانی است ولی از طرف دیگر اجرای چنین پروژه هایی می بایست بر اساس ظرفیت های محیط، در نظر گرفتن ذینفعان و مکان یابی مناسب و. . . انجام پذیرد که در غیر این صورت نه تنها موجب هدر روی انرژی و سرمایه می گردد بلکه این مساله عدم رضایتمندی شهروندان، تخریب منابع، محیط و غیره را نیز همچنان به همراه دارد. در این پژوهش به روش مروری به نتایج شهرنشینی و تاثیرات محیط زیستی پرداخته ایم که به نتایج آن در ادامه خواهیم پرداخت.

Keywords:

توسعه سریع , شهرنشینی , محیط زیست