محمدهادی شاهدی - دانشجوی مقطع دکترای رشته مدیریت دولتی گرایش تطبیقی و توسعه
کیومرث خطیرپاشا - دکترای تخصصی مدیریت آموزشی، استادیار ، ساری

این مقاله به بررسی راهکارهای مدیریت بحران در محدوده های ناهمگون شهری پرداخته است.محدوده های ناهمگون شهری ،بافت های فرسوده ای هستند که علاوه بر اینکه ساکنان با معضلات کالبدی ، اجتماعی- فرهنگی و اقتصادی خود دست به گریبان هستند ، درون و یا مجاور بافت های توسعه یافته ی شهری قرار گرفته اند. این همجواری بیش از فرسودگی بافت ناهمگون، محلات مجاور را بویژه در مواقع بحران با تهدیدات جدی روبرو می نماید.در این تحقیق وضعیت اقتصادی، اجتماعی ،فرهنگی ،مهاجرت ها،بافت و ساختار مناطق ناهمگون شهر تهران مورد بررسی قرار می گیرد. روش تحقیق در این مطالعه رویکردی تحلیلی است که زوایای مختلف از دیدگاه های شهرسازی تشریح می شود و راهکارهای مدیریت بحران عنوان گردیده است. در این میان آنچه موجب تشدید خسارات و شکستن وحدت شهر در زمان های بحران می شود، قطعات پراکنده شهری است که هر قطعه بر اساس طبقه ، نژاد ، فرهنگ و مذهب جلوه می کند و نمی توانند یک کلیت واحد را در زمان وقوع بحران تشکیل دهند و هر گروه به فکر تامین نیازهای خود حتی با به خطر انداختن محلات کناری خود است.

محدوده های ناهمگون ، مدیریت بحران ، بافت های شهری،تهران.