وحید محمودی - Tehran University
سید نصرالله ابراهیمی - Tehran University
صادق قاسمی - Tehran University

در اسناد بالادستی کشور بر ضرورت تولید صیانتی از مخازن نفتی تاکید شده است. به­منظور اصلاح نوع قرادادهای قبلی، وزارت نفت طراحی نسل جدیدی از قراردادهای بالادستی تحت عنوان قراردادهای نفتی ایران (IPC) را با هدف تولید صیانتی از میادین نفتی در دستور کار قرار داد. میدان درود از جمله میدان­های نفتی می­باشد که قرارداد بیع متقابل نتوانسته است اهداف تولید صیانتی را در آن محقق کند. براین اساس در تحقیق حاضر به منظور بررسی اثربخشی قراردادهای  IPC در تحقق تولید صیانتی، با استفاده از روش بهینه­سازی پویا مسیر بهینه تولید در قراردادهای IPC با مسیر بهینه تولید شرکت ملی نفت ایران در میدان درود با تغییر پارامتر­های قراردادی و تحت سه سناریوی مرجع، سختگیرانه و جذاب محاسبه و با استفاده از روش تحلیل داده­ها نتایج با همدیگر مقایسه شده است. نتایج نشان می­دهد که اولا، علی­رغم تلاش شرکت ملی نفت ایران برای طراحی نوع موثرتری از قرارداد نفتی و ایجاد جذابیت برای سرمایه­گذار، در قرارداد IPC نیز آنچه که اصطلاحا به اثر اختلالی مشهور است دیده می­شود. این موضوع بدان معنی است که مسیر بهینه تولید از منظر شرکت ملی نفت ایران با مسیر بهینه قابل دستیابی به وسیله شرکت­های بین­المللی متفاوت بوده و در عمل پیمانکار قادر به برآورده ساختن خواسته­های تولیدی شرکت ملی نفت در چارچوب نوع قرارداد IPC نیست. ثانیا، جذابیت رژیم مالی قراردادهای IPC تاثیری بر انجام عملیات ازدیاد برداشت و تولید صیانتی از مخزن توسط پیمانکار ندارد. در همه سناریوهای قراردادی، پیمانکار عدم تزریق یا تزریق سطح محدودی از سیال را به عنوان گزینه بهینه انتخاب خواهد کرد.

IPC Contract, Dorood Oil Field, Dynamic Optimization, Optimum Production Path, EOR, قرارداد IPC, میدان نفتی درود, بهینه یابی پویا, مسیر بهینه تولید, تولید صیانتی