نگاهی به مسائل و مشکلات نهضت مدیریت دولتی نوین

در دهه ۹۰ اغلب دولت ها در پاسخ به مشکلات مختلفی که با آنها روبه رو بودند، به مدیریت دولتی جدیدی روی آوردند که به مدیریت گرایی یا مدیریت دولتی نوین شهرت یافت. به تدریج دولت ها دریافتند که مدل سلسله مراتبی و بوروکراتیک اداره امور که طی سالیان شکل مسلط را داشت از کارایی کافی برخوردار نیست و از این رو برخی از اصول بنیادی مدل سنتی را مورد تردید قرار گرفت. این نارسائی ها در کنار شرایط سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و فناوری در سال های پایانی قرن بیستم موجب گرایش به سبکی از مدیریت دولتی قابل انعطاف و مبتنی بر بازار گردید. الگوی جدید دارای شکل های مختلف شامل "مدیریت گرایی" پولیت (۱۹۹۰)، "اداره امور دولتی مبتنی بر بازار لن و رزنبلوم یا دولت کارآفرین آزبورن و گیبلر است. این تغییر عنوان ها ظاهری و صوری نیستند و اگر با دقت نگاه کنیم خواهیم دید که توصیف هایی چکیده از یک فعالیت یا یک وظیفه اند و بنظر می رسد تغییر اساسی در فرهنگ اداره امور دولتی رخ داده است. جایی که مدیران در برابر تحقق اهداف و نتایج حاصله پاسخگو هستند و برای تحقق صرفه جویی، کارایی و اثربخشی در کلیه سطوح دولت تلاش می شود. این سبک از مدیریت با تزریق ارزش های اقتصادی کسب وکار و بازار درون فعالیت های دولت از جانب منتقدان به چالش کشیده شده است (دانایی فر، ۱۳۲) مخالفان فعالیت های کارآفرینانه را تهدیدی علیه حکمرانی دموکراتیک می دانند، فردریکسون مدعی است که کسب و کار و دولت اهداف متفاوتی دارند و استدلال می کنند که عنصر بازار در مدیریت دولتی جدید نامناسب است و توصیه های مبهم ارائه می دهد. در این مقاله به مسائل و مشکلات و برخی انتقادات وارده به مدیریت دولتی نوین پرداخته می شود.