علیرضا لطیفی - گروه مهندسی عمران ، واحد علوم و تحقیقات ، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران ، ایران

امروزه فناوری های سنجش ازدور و سامانه ی اطلاعات جغرافیایی به عنوان دو عنصر اصلی در پایش کاربری اراضی و تغییرات پوششگیاهی مورد استفاده قرار میگیرد. به کارگیری این روش به عنوان یکی از منابع مهم دریافت اطلاعات مربوط به تغییرات سطح زمیننقش مهمی را در مدیریت زیست بوم ها ایفا می کند. بیابان زایی عبارت است از تخریب سرزمین در مناطق خشک، نیمه خشک و نیمهمرطوب که به علت تغییرات آب و هوایی و فعالیت های انسان رخ میدهد. دشت سیستان منطقه ای خشک در شرق ایران است کهبیابان زایی از معضلات اصلی این منطقه است. هدف اصلی از اجرای این تحقیق ارزیابی روند تغییرات پوشش گیاهی منطقه دردوره ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۵ میباشد. انجام این پژوهش، از نمونه گیری صحرایی، تصاویر ماهواره ای و نرم افزارهای مرتبط بهره گرفته شد.مقدار شاخص NDVI برای دوره های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۵ محاسبه گردید. نتایج نشان داد که تغییرات پوشش گیاهی برای ۱۵ سالبرای منطقه مورد مطالعه گسترده بوده است. به طوریکه در سال ۲۰۰۰ اراضی با پوشش گیاهی خوب افزایش مساحت و در سال۲۰۱۵ کاهش مساحت را داشته است.

سنجش از دور، بیابان زایی، سیستان، شاخص گیاهی NDVI