مقایسه مشخصه های کمی و کیفی قطعه مدیریت شده به روش تک گزینی با قطعه شاهد (مطالعه موردی: جنگل های هفت خال، مازندران)

طرح جنگلداری هفتخال در سال ۱۳۷۹ در قالب شیوه تک گزینی به اجرا درآمد و برش های آن در سال های ۱۳۸۴ و۱۳۹۴ انجام شد. این پژوهش به منظور مقایسه مشخصه های کمی و کیفی در یک قطعه با برش تک گزینی با قطعه شاهد،انجام پذیرفت. نمونه برداری به روش منظم تصادفی و ابعاد شبکه ۲۰۰x۱۵۰ متر صورت گرفت. نتایج نشان داد که میانگین موجودی در هکتار قطعه شاهد و مدیریتشده به ترتیب ۶۷۱/۶۵ و ۵۶۸/۰۲ متر مکعب، میانگین تعداد در هکتار ۲۹۶/۳۰ و ۲۹۷/۶۵ اصله، میانگین سطح مقطع در هکتار ۲۶/۲۵ و ۲۲/۳۷ مترمربع، میانگین ارتفاع درختان ۲۴/۸۹ و ۲۴/۵۸ متر و میانگین قطر برابرسینه درختان ۳۴/۶۹ و ۳۲/۱۹ سانتیمتر بود. همچنین متوسط کل زادآوری شمارش شده در عرصه های شاهد و مدیریت شده، به ترتیب برابر با ۱۰۹/۵۲ و ۱۲۹ اصله در هر ۱۰۰ مترمربع برآورد شد. البته در بینمتغیرهای کمی اختلاف معنی داری وجود نداشت. به علاوه در ارتباط با پارامترهای ترکیب گونه ای، متوسط درصد فراوانیدرختان در طبقات قطری درختان، متوسط درصد فراوانی درختان در درجات کیفی و متوسط درصد ترکیب گونه هایدرختی، اختلاف معنی داری در بین عرصه های شاهد و مدیریت شده وجود نداشت. در مجموع اجرای شیوه جنگل شناسیتک گزینی در منطقه هفت خال براساس متغیرهای کمی و کیفی درختان، ساختار توده و همچنین زادآوری طبیعی، ازموفقیت قابل قبولی برخوردار بوده است.

Keywords:

جنگل طبیعی , زادآوری طبیعی , ساختار , کمی و کیفی , مازندران