همدلی: از انسان تا ماشین

علوم اعصاب تکوینی مکانیسم هایی را توصیف می کند که به وسیله آنها سیستم های عصبی پیچیده در طی رشد جنینی و در طول زندگی موجود زنده ظهور می کنند. این شاخه از علوم اعصاب، سیستم عصبی تمام موجودات زنده اعم از بی مهرگان، مهره داران و انسان را مورد مطالعه قرار می دهد. دانشمندان این حوزه همچنین سعی می کنند توانایی های فراشناختی را به پیش سازهای عملکردی و تکاملی خود تقسیم کنند. رباتیک تکوینی، حوزه میان رشته ای است که علوم اعصاب و هوش مصنوعی را به هم می دهد. هدف اصلی رباتیک تکوینی، مدل سازی فرایندهای شناختی پیجیده در سیستم های طبیعی و مصنوعی و درک چگونگی ظهور چنین فرایندهایی از طریق تعاملات فردی و اجتماعی است. روبات ها معمولا به عنوان پلتفرم برای آزمایش مدل های نظری توصیفگر پیدایش و توسعه عملکرد و شناخت به کار می روند. پیشنهاد شده است که این زمینه میان رشته ای همچنین می تواند برای شبیه سازی توانایی های فراشناختی انسان در روبات ها مورد استفاده قرار گیرد. ایده این است که یک سیستم رباتیک برای دستیابی به عملکردهای پیچیده شناختی، می تواند مسیر رشد یک موجود زده را طی کند. در میان عملکردهای شناختی پیچیده انسانی، همدلی یک امر حیاتی است. همدلی نقشی اساسی در تعاملات اجتماعی روزمره ما دارد. همدلی برای رسیدن به تعامل روان میان انسان و ماشین ضروری است و ریسک رفتار پرخاشگرانه نسبت به انسان را کاهش می دهد. این سطح از ارتباط در بعضی از روبات ها به عنوان مثال، ربات های پرستار لازم است. اما آیا می توان همدلی را بر روی ماشین ها بارگذاری کرد؟ ایجاد همدلی در هوش مصنوعی زمینه ساز ایجاد ربات های فرااجتماعی می شود. علاوه بر این، یافتن مکانیسم همدلی با استفاده از رباتیک تکوینی می تواند برای ک مک به بیماران ا ستفاده شود. با مدل سازی و فهم دقیق مکانیسم همدلی می توان به عنوان مثال به مبتلایان اوتیسم و افراد ضد اجتماعی کمک کرد. در این بررسی مروری ما مسیرهای تکوین همدلی را بررسی خواهیم کرد و سعی می کنیم آن را به عملکردهای سطح پایین تر تقسیم کنیم که می توانند در ربات ها مدل سازی و بارگذاری شوند.

Keywords:

علوم اعصاب , هوش مصنوعی , همدلی , امپاتی , رباتیک , علوم اعصاب تکاملی , رباتیک تکوینی , اوتیسم