کشاورزی پایدار، حفظ منابع طبیعی و محیط زیست

امروزه با افزایش تولید کشاورزی به جهت رفع نیازمندی های رو به رشد جمعیت در حال گسترش، نگرانی در مورد آینده تأمین غذا برای مردم مطرح گردیده است . آلودگی های آب، خاک، هوا و فرسایش خاک، مقاومت آفات به سموم و گسترش کودهای شیمیایی سبب گردیده تا به جهت حفظ منابع، برگشت به گذشته و کشت های صنعتی مورد توجه قرار گیرد. زراعتی که به هر صورت در عین پایین بودن بازده، سلامتی آتی بشر را تضمین می کند. در این راستا بیشترین توجه به سمت کشاورزی پایدار معطوف است. کشاورزی پایدار نوعی کشاورزی است که در جهت حفظ منافع انسان بوده، کارایی بیشتری در استفاده از منابع دارد و با محیط در توازن است. کشاورزی پایدار از نظر اکولوژیکی مناسب، از نظر اقتصادی توجیه پذیر و از نظر اجتماعی مطلوب بوده و با جایگزین شدن شیوه های نوین کنترل بیولوژیک با روش های قدیمی تر، موجب حفظ محیط زیست و کاهش خسارت های ناشی از کاربرد سموم دفع آفات نباتی، بیماری های گیاهی و علف های هرز و کودهای شیمیایی می شود. درکشاورزی پایدار استفاده از کودهای شیمیایی به خصوص آفت کش ها و کودها به حداقل می رسد. کشاورزی پایدار یک فرایند بیولوژیکی است و سعی در تقلید کردن از خصوصیات کلیدی یک اکوسیستم طبیعی دارد و عملکرد حداکثر از اهداف آن است. بعضی از متخصصین که بر جنبه های اکولوژیکی سیستم زراعی تاکید می کنند آن را کشاورزی ارگانیک، بیولوژیک، اکولوژیک، طبیعی و یا جایگزین می نامند. در این مقاله سعی شده است تا به جهت حفظ شرایط اکولوژیکی زمین به شیوه هایی نظیر دام- مرتع، جنگل زراعی، مبارزه بیولوژیک و استفاده از گیاهان تراریخته، اشاره شود و نقش کشاورزی پایدار در حفظ سلامت محیط زیست و منابع طبیعی تشریح شود.

Keywords:

کشاورزی پایدار , کنترل بیولوژیک