داود امیری - کارشناس ارشد طراحی محیط زیست دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

با پیچیده تر شدن اوضاع معیشتی و کیفیت زندگی در جوامع بشری؛ افراد و گروه های انسانی به تبعیت از فرآیند تفکرگرایی و رشد فن آوری های تسهیل کننده زندگی به ویژه در دهه های اخیر، تمایل فراوانی برای جلای اقامتگاه خویش و مهاجرت به دیگر کانون های سکونت گاهی از خود نشان داده اند. شکل گیری سکونتگاه های غیررسمی پدیده ای است که در نتیجه جریان شهرنشینی شتابان در دهه های اخیر و به دنبال مهاجرت لجام گسیخته روستاییان به نقاط شهری صورت گرفته است هر چند این امر به تناسب مناطق مختلف در کشور شدت و ضعف داشته است و طی سالهای اخیر در مقابل مهاجرت به شهرها، پدید مهاجرت معکوس شکل گرفته است ولی این امر که مهاجرت به شهرها همواره باعث ایجاد حاشیه نشینی شده است غیرقابل انکار نیست. هدف مقاله حاضر بررسی آسیب های اجتماعی و مهاجرت به سکونتگاه غیر رسمی با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد اعتیاد، طلاق، بیکاری، حاشیه نشینی و آسیب های اجتماعی را به عنوان پنج آسیب نیازمند توجه بیشتر و در اولویت برنامه های ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی برای مدیران شهری باید باشد . و می توان گفت از مهمترین مسائل و مشکلات کشورهای در حال توسعه، از جمله ایران وضعیت نابسامان کالبدی، اقتصادی - اجتماعی و فرهنگی سکونتگاه های شهری میباشد. در این رابطه برخی از شهرهای کشور ما به ویژه کلان شهرها با توجه به عقب ماندگی ساختاری و فقدان برنامه ریزی و عدم رویکرد صحیح در توسعه شهری با مشکلات فوق سر در به گریبان هستند. که عوامل متعددی در ایجاد این پدیده دخالت دارد.

آسیب های اجتماعی، سکونتگاه های غیررسمی، توسعه پایدار، ساماندهی