کامبیز فلاح محمدحسینی - کارشناسی ارشد مدیریت کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی
نگین کریم پور - رشته تحصیلی کارشناسی حرفه ای مدیریت کسب و کار دانشگاه علمی کاربردی اسلامشهر
کبری سلیمانی - رشته تحصیلی کارشناسی روابط عمومی الکترونیک و ارشد حقوق بین الملل دانشگاه واحد علوم تحقیقات تهران
لیلا ابراهیمی - رشته تحصیلی حسابداری دانشگاه غیرانتفاعی میعاد
احمد عزیزی - کارشناس ارشد مدیریت بازرگانی(گرایش مالی)، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار

امروزه مفهوم زمین و فضای شهری هم به لحاظ طبیعی و کالبدی و هم به لحاظ اقتصادی - اجتماعی تغییر کیفی پیدا کرده است. زمین از دیرباز برای بشر و رفع نیازهای او دارای اهمیت فراوان بوده و امروز نیز این اهمیت را نه تنها حفظ کرده، بلکه به علت گسترش شهرنشینی و توسعه فضاهای ساخته شده، ارزش آن به مراتب بیشتر شده است. از این رو کاربری زمین، یکی از حساس ترین موضوعات در توسعه کالبدی شهرهاست. به طور کلی، یک برنامه و طرح کاربری زمین، تکلیف زمین را از جوانب مختلف در زمینه استفاده از آن، روشن می کند. این موضوع، ضرورت استفاده هدفمند و کنترل شده از زمین را روشن تر نموده و موجب می شود تا ساختار اصلی برنامه ریزی شهرها بر اساس نحوه استفاده از زمین و توسعه آن استوار باشد. برنامه ریزی کاربری اراضی شهری، چگونگی نحوه استفاده، توزیع، حفاظت، سامان دهی مکانی - فضایی فعالیت ها و عملکردهای شهری را بر اساس خواست و نیازهای جامعه شهری، بررسی می کند. با گسترش شهرنشینی و رشد برنامه ریزی شهری و منطقه ای، این مفهوم به صورتی وسیع تر در قالب طرح های: آمایش سرزمین، طرح ریزی کالبدی، جامع، ساختاری - راهبردی و تفصیلی، از جایگاه خاصی برخوردار گردید. هدف مقاله حاضر سازماندهی کاربری زمین در بافت فرسوده مرکزی شهرها با مطالعه اسنادی می باشد. می توان گفت به طور کلی زمین و فضا یک منبع عمومی حیات و یک ثروت همگانی و کالای عمومی محسوب میشود که استفاده از آن می باید هر چه بیشتر در راستای تامین منافع عمومی در حال و آینده، تحت نظارت و مدیریت سنجیده قرار گیرد و این مهم به عهده برنامه ریزی کاربری اراضی زمین است.

سازماندهی، کاربری زمین، بافت فرسوده شهری