حسین خواجه وندی کیاسری - کارشناسی ارشد مهندسی برق قدرت دانشگاه هدف ساری

پژوهش حاضر با هدف ارائه مدلی مبتنی بر چارچوب یکپارچه بردار (VAR۱) به منظور پیش بینی توان انرژی خورشیدی (PV۲) انجام پذیرفت. چارچوب پیش بینی ارائه شده در این پژوهش به افق زمانی بسیار کوتاه مدت می پردازد و ایده اصلی آن ، در زمینه شبکه هوشمند ، جستجوی اطلاعات کنتورهای هوشمند توزیع شده به صورت فضایی (یا حسگرها) است . این مدل مبتنی بر مدل فضایی-زمانی است که براساس یک چارچوب یکپارچه بردار ( (VAR با دو روش جایگزین (حداقل مربعات مجاز وتقویت گرادیان) ارائه میگردد. این مدل پیشرفت قابل توجهی در پیش بینی نشان داده وباعث افزایش دقت وکاهش خطاهای پیش بینی (RMSE۳) شده است. نتایج حاصل از داده های یک نمونه هوشمند شبکه ای در منطقه مورد آزمایش نشان می دهد که اطلاعات حاصل از تولید PV توزیع شده می تواند خطای پیش بینی را نسبت به یک مدل خودکفا کاهش دهد،که به طور متوسط ۸ تا ۱۲ درصد برای سه بار اول (که مهمترین آنها هستند)میزان کاهش خطای پیش شده است. روش نصب ۴ RLSیک خطای کمتر نسبت به ۵ GBرا فراهم می کند و قادر به ردیابی ضرایب متغیر زمان می باشد. در مقابل، GB یک ماتریس ضریب ضعیفی را تولید می کند که حجم داده های منتقل شده، به ویژه از شبکه LV ، کاهش می یابد. در نهایت، اضافه کردن مشاهدات EB ۶ در پیش بینی در سطح پست MV ۷۸/ LV همچنین خطای پیش بینی را کاهش می دهد

سنسورهای توزیع شده،شبکه هوشمند،پیش بینی توان خورشیدی،افزایش گرادیان