عرفان بهجت - دانشجوی کارشناسی مهندسی مکانیک دانشگاه یزد
روح اله عزیزی تفتی - استادیار مهندسی مکانیک دانشگاه یزد
مهران خواجه محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی مکانیک، دانشگاه یزد ایران

در گذشته ای نه چندان دور، تنها راه جایگزینی اعضای بدن، استفاده از اعضای اهدایی بود که البته این منابع به هیچ وجه پاسخگوی نیاز بشر نبودند. با پیشرفت پزشکی بازساختی، پژوهشگران شروع به تولید بعضی از بافت های بدن توسط نانوالیاف دو بعدی تولید شده توسط فرایند الکتروریسی وداربست های سه بعدی متخلخل تولید شده توسط چاپگرهای سه بعدی کردند. در این مقاله، سه داربست از جنس پلی کپرولاکتون با درصد تخلخل های متفاوت به روش رسوب گذاری ذوبی توسط یک چاپگر سه بعدی زیستی تولیدی شدند. سپس داربست ها تحت آزمون فشار قرار داده شدند تا خواص فشاری داربست ها در هر تخلخل به دست آید دومناسب ترین درصد تخلخل برای بازسازی برخی از بافت های استخوانی یا غضروفی متناسب با خواص مکانیکی آن حاصل شود. طبق نتایج به دست آمده در این پژوهش، از آن جا که مدول فشاری ۲/۵ تا ۱۱/۴ مگاپاسکال برای داربست ها اندازه گرفته شد، می توان گفت که این داربست ها را می توان برای بازسازی گستره ی وسیعی از بافت ها مانند غضروف های مفصلی و دیگر غضروف های بدن استفاده کرد.

داربست سه بعدی، چاپگر سه بعدی زیستی، درصد تخلخال، خواص فشاری، سفتی