تحلیلی بر مدیریت مشارکتی و برنامه ریزی کارکنان توسعه پایدار سازمان

مشارکت شیوه ای است که کلیه افراد سازمان را به صورت واحدهای زنده و متاثر از یکدیگر در نظر می گیرد. در این نوع مدیریت، مدیر علایق، آرا و پیشنهادهای کارکنان را مورد توجه قرار می دهد و آنان را با پشتیبانی مناسب به بهبود روش های انجام کار تشویق می کند. این سبک مدیریت، نیازمند برنامه ریزی بلند مدت و ایجاد تحولات مناسب رفتاری در کارکنان است. مشارکت افراد در کلیه امور سازمان باعث تقویت روحیه کارکنان و، در نتیجه، بهبود ارتباطات در سازمان و افزایش مهارت شغلی می شود که خود عامل مهمی در بهبود بهره وری است. درده ه پنجم قرن بیستم، مدیریت مشارکتی به معنی »مشارکت افراد مناسب و برای کار مناسب« به عنوان یک نگرش کاربردی در انگیزش کارکنان مطرح و به سرعت فراگیر شد. از آن موقع تحقیقات بسیاری درباره اهمیت و نیز نتایج حاصل از مشارکت کارکنان در امور سازمان ها انجام شده است.شنا کردن کارکنان با پیشرفتهای دنیای دیجیتال کار خوبی است؛ اما آموزش رویکردهای جدید به آنها به منظور آشنایی با شیوه های جدید واکنش، از آن هم بهتر است. چرا که در دنیایی به سر میبریم که لحظه به لحظه تغییرات جدیدی شکل میگیرد و بحرانهای غیرقابل پیشبینی در انتظار ما است. به همین دلیل به سرعت واکنش نشان دادن و سازگاری با تغییرات در هر سازمانی به یک اولویت تبدیل شده، اولویتی که تنها با همکاری موثر کارکنان قابل اجرا است. اما چطور میتوان به کارکنان یاد داد که با یکدیگر همکاری موثر داشته باشند؟ چطور میتوان فرهنگی مشارکتی را ایجاد کرد که به این تغییر سرعت ببخشد؟ در نگارش هدف بررسی فرهنگ و مدیریت مشارکتی را برای برقراری ارتباط و همکاری موثر بررسی می کنیم.

Keywords:

مدیریت مشارکتی , سازمان , کارکنان , برنامه ریزی , توسعه پایدار