بررسی نظام یکپارچه طراحی و آمایش با برنامه ریزی توسعه و پیشرفت سرزمینی

آمایش سرزمین بازتاب سرزمینی توسعه بلندمدت کشوراست.هر نوع نظامی، نگاه آمایشی متفاوتی می تواند داشته باشد. چنان که هر دوره ای از توسعه می تواند نگاه متفاوتی به سرزمین داشته باشد.به دلیل وجود بحرانهای محیط زیستی حاصل از استفاده غیر منطقی و تبدیل زمین، نیاز به ارزیابی توان بوم شناختی و آمایش کاربریها در سرزمین قبل از اجرای توسعه، بیش از پیش ضروری گردیده است.هدف مقاله حاضر تحلیل و ارزیابی این چالش ها و موانع پیش روی اجرای برنامه های توسعه در مفهوم عام و آمایش سرزمین در مفهوم خاص است. روش تحقیق در این مقاله اسنادی است. نتایج نشان میدهد که هرچند تقسیم کار بین مناطق با منابع بالقو آنها، در تدوین اسناد آمایش سرزمین، در قالب نظر صورت گرفته، اما در عمل توجه چندانی به آن نشده است. این امر منجر به توسعه نامتوازن و نامتعادل مناطق کشور شده که خود سبب تشدید نابرابری عملی بین مناطق کشور میتوان به بین مناطق مختلف کشور شده است. ازجمله موانع این فقدان تقسیم کار ساختار تکساخت سیاسی، تقسیم بندی نامناسب سیاسی اداری، نبود تعریف مناسب از منطقه در کشور، بی توجهی به مسئله جمعیت و مهاجرت، فقدان طرح یکپارچه و نظام مند، بی توجهی به همه ابعاد آمایش سرزمین به یک اندازه، فشارهای سیاسی برای اجرای طرحها و پروژه های فاقد توجیه اقتصادی و فنی و فقدان مدل مناسب برای آمایش سرزمین در ایران اشاره کرد.

Keywords:

آمایش سرزمین , توسعه پایدار , محیط زیست