بسترها و چالش های روابط سیاسی و اقتصادی ایران و عراق

یکی از سیاست های کارامد و راهبردی برای کسب امتیاز درصحنه رقابت اقتصاد جهانی برای پیشرفت اقتصادی، از تلاقی دو حوزه اقتصاد وسیاست خارجی با عنوان »دیپلماسی اقتصادی « حاصل می شود.که به دنبال تبدیل کردن منابع قدرت موجود در حوزه اقتصاد به قدرت واقعی و در نتیجه،افزایش اقتدار یک ملت است. دیپلماسی اقتصادی، به مفهوم اولویت یافتن موضوعات اقتصادی در سیاست خارجی، یکی ازابزارهای مهم در پیشبرد اهداف بلند مدت رشد و توسعه اقتصادی کشورها به حساب می آید. بررسی روابط دولتهای ایران و عراق، نشان دهنده این واقعیت است که گرچه پس از سقوط صدام فصل جدیدی در روابط این دو دولت گشوده شده است؛ اما با وجود تشابهات فرهنگی، تمدنی و دینی همچنان دولتهای ایران و عراق دربحث ایجاد همگرایی منطقه ای و همکاری های اقتصادی با مشکلات عدیده ای مواجه هستند. هرچند عوامل بیرونی موثری نظیر دخالت های آمریکا، اوضاع آشفته و بی ثبات سیاسی۵ عراق را میتوان از عوامل موثر بر واگرایی اقتصادی دو کشور دانست؛ اما به نظر میرسد مهمترین مانع همگرایی اقتصادی را باید در ساختار دولت های مذکور جستجو کرد که در صورت عدم توجه کافی مانع از افزایش همکاریهای اقتصادی این دو کشور مهم منطقه حتی پس از ثبات سیاسی عراق خواهد شد. پژوهش حاضر با رویکرد توصیفی، تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانه ای به دنبال یافتن پاسخ این پرسش است که مهمترین عامل همگرایی سیاسی و اقتصادی دو کشور ایرن و عراق چیست؟ اقتصاد سیاسی،ایران با کشورعراق این فرضیه را مورد آزمون قرار خواهد داد که به نظرمیرسد مهمترین عامل همگرایی اقتصادی دو کشورایران وعراق به ساختار اقتصاد نفتی دو دولت و همچنین تبادلات فرهنگی بر خواهد گشت.

Keywords:

ایران , عراق , همگرایی , دیپلماسی اقتصادی , سیاست خارجی.