امیر هوشنگ تاجفر - عضو هیئت علمی دانشگاه پیام نور
حمیدرضا سیمه ساز - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت فناوری اطلاعات

سازمان ها در هر رده و گستره ای که در حال فعالیت باشند از مجموعه نرم افزارهایی در حوزه مدیریت فرایندها و موجودیت هایش استفاده می کنند. معماری داده ها در نزدیک به اکثر این نرم افزار به نحوی طراحی شده است که ماحصل اش برای سازمان شکل گیری داده های بی کیفیتی است که وظیفه توصیف موجودیت های اصلی و بنیادی سازمان را بر عهده دارند. در این حالت آنچه رخ می دهد ایجاد چندپارگی اطلاعاتی و عدم قابلیت تجمیع پذیری تراکنش های اطلاعاتی خواهد بود. طبیعی هر چه سازمان بزرگ و تنوع موجودیت ها در آن بیشتر باشد معضلات حاصل از این مشکل برای سازمان زیان بار تر خواهد بود. در چنین شرایطی سازمان از پاسخ دهی به سوالات اساسی و تعیین شاخص های کلیدی عمکردیKPI خود عاجز خواهد ماند. سوالاتی مانند «سودآورترین مشتریان ما کدامند؟»، «کدام محصول بیشترین حاشیه سود را دارد؟»، «بیشترین هزینه های سازمان صرف چه اموری می شود؟» «کدام اقلام تدارکاتی دارای بیشترین مصرف هستند؟»، «کالا و خدمات مورد نیاز از طریق کدام وندورها تامین می شوند؟» یا حتی در برخی موارد ممکن است سازمان برای پاسخ دهی دقیق به اینکه «چند تا کارمند داریم؟» نیز دچار مشکل باشد. بخش عمده ای از این مشکلات ریشه در نحوه مدیریت داده های اصلی دارد که موجودیت های اصلی و بنیادی سازمان از طریق آن توصیف و شناسایی می شوند. در این نوشتار سعی شده با توجه به گستردگی حوزه مدیریت داده های اصلی در سازمان ها به نقش و اهمیت مدیریت داده های اصلی در حوزه دارایی ها فیزیکی پرداخت شود.

مدیریت داده های اصلی، MDM، کاتالوگینگ اقلام تدارکاتی، کیفیت داده، ISO ۸۰۰