بررسی رابطه توانمندسازی روانشناختی بر قصد ترک کار کارکنان (مطالعه موردی: شهرداری های استان مرکزی)

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه توانمندسازی روانشناختی بر قصد ترک کار کارکنان بوده است. این پژوهش، از لحاظ هدف،کاربردی از لحاظ روش، توصیفی- غیرآزمایشی، و از لحاظ زمانی، به صورت مقطعی انجام گرفت. جامعه آماری کلیه کارکنانشهرداری های استان مرکزی بود. تعداد ۱۱۰ پرسشنامه به شیوه نمونه گیری تصادفی در دسترس توزیع شد که از این تعداد،۹۵ پرسشنامه به صورت صحیح و کامل بازگردانده شد. با توجه به پانادمی کرونا از توزیع پرسشنامه به صورت مجازی استفادهشد. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش شامل پرسشنامه قصد ترک کار کافمن و همکاران (۱۹۷۹) و پرسشنامهتوانمندسازی روانشناختی اسپریتزر و میشرا (۱۹۹۵) بود. با توجه به نرمال بودن داده ها از آزمون همبستگی پیرسون برایآزمون فرضیات استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد بین توانمندسازی کارکنان و ابعاد آن با قصد ترک کار به طور معناداریرابطه وجود دارد؛ با افزایش توانمندسازی کارکنان و ابعاد آن تمایل به ترک کار درمیان کارمندان کمتر شده است.توانمندسازی کارکنان شهرداری، آنان را قادر می سازد تا در مواجهه با مشکلات و تهدیدها، از مقاومت و انعطاف پذیری بیشتریبرخوردار باشند. لذا می تواند به عنوان منبعی برای جلوگیری از آسیب پذیری کارکنان و کاهش تمایل انها به ترک کارشناخته شود.

Keywords:

توانمندسازی , قصد ترک کار , نیروی انسانی , شهرداری