بررسی اثربخشی رویکرد برنامه ریزی عصبی کلامی (NLP)بر خودکارآمدی اجتماعی و هراس اجتماعی معتادان گمنام (NA) شهر یاسوج

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رویکرد برنامه ریزی عصبی کلامی (NLP) بر خودکارآمدی اجتماعی و هراس اجتماعی معتادان گمنام (NA) شهر یاسوج می باشد که به این منظور، تعداد ۳۰ نفر از معتادان گمنام (NA) شهر یاسوج به عنوان افراد نمونه انتخاب شدند و از روش تقسیم تصادفی به دو گروه مساوی ۱۵ نفره تقسیم شدند بدین صورت که ۱۵ نفر از شرکت کنندگان در گروه آزمایش و ۱۵ نفر دیگر در گروه کنترل جایگزین شدند. همچنین از مقیاس خودکارآمدی برای موقعیت های اجتماعی ( SESS، گادییانو و هربرت، ( ۲۰۰۳ پرسشنامه هراس اجتماعی کانور و همکاران (۲۰۰۰) استفاده گردیده است. آموزش برنامه ریزی عصبی کلامی در ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای و هفته ای دو بار، به معتادان مرد در حال ترک آموزش داده شد. در این پژوهش برای تحلیل استنباطی نتایج، از تحلیل کوواریانس یک راهه استفاده گردیده است.نتایج پژوهش نشان داد که با کنترل پیش آزمون بین آزمودنی های گروه آزمایشی و گواه از لحاظ نمرات خودکارآمدی اجتماعی P۰/۶۹۶،F=۰/۱۵۵< در پس آزمون، تفاوت معنی دار نمی باشد، بنابراین درمان برنامه ریزی عصبی کلامی بر میزان نمره کل خود کارآمدی اجتماعی آزمودنی ها در پس آزمون گروه آزمایشی تاثیر نداشته و موجب افزایش خودکارآمدی اجتماعی آزمودنی ها نشده است. همچنین با کنترل پیش آزمون بین آزمودنی های گروه آزمایشی و گواه از لحاظ نمرات هراس اجتماعی هراس اجتماعی آزمودنی ها در پس آزمون گروه آزمایشی تاثیر داشته و موجب کاهش هراس اجتماعی آزمودنی ها شده است.

Keywords:

هراس اجتماعی , خودکارآمدی اجتماعی , برنامه ریزی عصبی کلامی , معتادان گمنام , تفکر پارانوئیدی